#59 Caravana Cusco

Ieder jaar met kerst gaan Rodrigo en Mauricio met een grote groep vrijwilligers verkleed als clowns het Plaza op om de kindertjes te vermaken. Uit allerlei hoeken en dorpen komen kinderen met hun ouders naar de stad om het een en ander te ontvangen aan chocolade, snoepjes, drinken en brood. Het nare is dat de kindertjes hier ontzettend ziek van kunnen worden, omdat ze niet gewend zijn om zo veel snoep te eten, tevens zit de kerstgedachte 'm niet in het ontvangen van cadeautjes. Alle vrijwilligers hebben choreografieën ingestudeerd, spelen spellen, dansen en springen om de kindertjes te vermaken maar voornamelijk er op gericht om hen mee te laten spelen. Vorig jaar heb ik het mogen meemaken en ben ik wezen kijken, dit jaar werd me gevraagd of ik de foto's wilde nemen, dus bij deze een fotoreportage van Caravana en vrolijke kindertjes op kerstdag!

Die ene met die rugzak, dat ben ik.

#58 Na exact 8 maanden is het nu morgen

Morgen ga ik weer naar Peru, of eigenlijk vandaag nog, want het is 2 uur s'nachts. De 8 maanden tussen mijn terugkomst en mijn aankomend vertrek zijn eigenlijk een onsamenhangende warboel, en nog wel het meest voor mijzelf denk ik zo.

Er is nog geen 10% van wat ik heb gedaan te omvatten in woorden en het is goed dat ik voor mijzelf zo veel mogelijk een dagboek bij houd om maar neer te pennen wat ik meemaak want ik ben zelf ook de draad wel eens flink kwijt. Dit keer moet ik toegeven: ik heb me te veel op de hals gehaald en het is me niet geheel stressloos af gegaan. Ik heb 3 jaar in 8 maanden gepropt en het leek slechts 2 weken te duren. Ik ben echt door het leven gevlogen, mijn hemel. Mijn doelstelling was: "schuld afbetalen, geld sparen, rijbewijs halen en voor kerstmis terug naar Peru". Ik heb onwijs in de stress gezeten over van alles en nog wat en het is voor mij op dit moment totaal niet te bevatten dat ik misschien wel heel trots op mezelf mag zijn, dat ik het werkelijk geflikt heb en morgen zorgeloos mijn plaats kan nemen op een vliegtuigstoel om me weer naar mijn (tot nu toe) lievelingsplek op aarde te begeven.

                Wat heb ik nou eigenlijk precies uitgevoerd en voor mekaar gebokst de afgelopen 8 maanden? Ik heb de schuld bij mijn ouders afgelost, mijn rijbewijs in 1,5 maand en op de laatste nip gehaald, genoeg gespaard om weer terug te kunnen voor een minimum van 12 weken, genoeg gespaard om dit jaar het carnaval weer te kunnen betalen en mee te dansen, 4,5 maand 50 á 70 uur per week gewerkt en 1,5 maand parttime, duidelijkheid heb over wat ik wil gaan studeren (ooit), beter leren koken dan ooit, ik kan nu wel degelijk meer dan een ei bakken, sporadisch bij mijn vriendinnen in Amsterdam heb gewoond, ongeveer 25 boeken heb verslonden, mijn maatjes in Nederland teruggezien en nieuwe vrienden er bij gekregen, Nederland/Europa hebben her ontdekt, een stuk of 60 sterren hemels gezien, ik heb zo zo zo veel geleerd over allerlei verschillende keukens, de keuken van de Berghut, de keuken van Les Fruits Du Passau, de keuken van Hotels van Oranje, de keuken van congrescentrum Leeuwenhorst, de keukens in de Amsterdam Arena, de geïmproviseerde keukens van Hutten, Grand Catering, een glimp heb mogen opvangen van bizarre jet-set feesten, geleerd over voedselverspilling, hoe alles groeit en bloeit, 3 maanden in het prachtige, kiwi-kleurige landschap van Oostenrijk in de bergen heb kunnen zijn, 1.5 maand heb kunnen genieten van het platteland van Frankrijk en de fruitgaarden. Dat werk zo verrijkend kon zijn, laat ik het erop houden dat het niet allemaal even goed verdiende maar dat ik nooit zo veel had kunnen leren zittend achter een kassa of stapelend in een magazijn, bijvoorbeeld. 

Maar ik ben nog nergens uit, uiteindelijk is het mentaal best wel heftig geweest allemaal. De cultuurschok van Peru terug naar Europa is nog altijd niet gepasseerd en het heeft me opgezadeld met zo onwijs veel vragen over het leven, over de planeet en over mijzelf. Op het moment is terug gaan naar Peru voor mij het belangrijkste omdat ik in mijn hoofd op zoek ben naar rust en die kan ik hier niet vinden. Ik heb Peru niet kunnen afsluiten, nooit, het is iedere dag prominent aanwezig in mijn hoofd. Ik ga terug met hele dubbele gevoelens, ik heb mijn vrienden en familie in Nederland zo veel meer leren waarderen dat het dit keer veel moeilijker is om bij ze weg te gaan, daar en tegen heb ik onwijs fijne lieve vrienden, familie en een hondje in Peru die ik na 8 maanden eindelijk weer zal zien. Ik heb de mooie kanten aan Nederland en Europa ontdekt en kan daar nu ook van genieten, maar de schoonheid van Peru steekt met kop en schouders ver boven dat alles uit.
           Het enge aan teruggaan is de tweede indruk, heb ik mijn reis misschien beleefd door een roze bril? Peru is toen als mijn thuis gaan voelen maar zal dat het een tweede keer ook nog zijn? Voor mij is dat beangstigend want in Nederland zit ik ook al niet lekker in mijn vel en voel ik me niet thuis, ondanks alle lieve vrienden en familie. Ik wil zeker niet zeggen dat ik op zoek ben naar een vaste plek op de planeet om te wonen maar me ergens prettig, op mijn gemak en 'thuis' kunnen voelen dat is wat ik op dit moment graag zou willen zodat er wat meer rust in mijn hoofd is en ruimte om na te denken over andere zaken.

Zoals Anja, de wereldreis deskundige, mij verteld heeft en wat naar mijn idee ook de juiste insteek en het beste advies is: "verwacht helemaal niks, dan kan het alleen maar meevallen". En dat is wat ik ga proberen, niks verwachten. Ik heb er voornamelijk gewoon heel veel zin in ook al is het heel heel erg spannend. Want het komt toch wel goed, dat weet ik zeker, omdat ik mezelf mee neem en daar heb ik op leren te vertrouwen.

#57 Verhaal over eten/gewoontes in Peru + recept Emoliente Peruano

Lunchen op straat is niet zo raar, het is gemakkelijk, gezellig, goedkoop en smaakt heel goed! Iedereen doet het. Hier wordt een soort nasi met kippenpootjes verkocht. Ik sta zelf ook nog op de foto trouwens, die ene witte bovenin, half onthoofd.

De Peruaanse keuken, bij mij heeft het niet altijd een even goede indruk achtergelaten. Nu heb ik ook regelmatig een parasietje opgelopen, hartstikke gek natuurlijk Medy! Ik was te eigenwijs en het geurige straatvoedsel riepen me.. Afgezien van mijn eigen domme keuzes herinner ik me ook nog de smerige, kotsluchtachtige pompoenmoesjes, de grijsachtige quinoa papjes ruikende naar paardenstront, de salades van pure rauwe ui en het eeuwig saaie bord aardappels gecombineerd met rijst. Anticucho (koeienhart) was ook niet echt mijn favoriete snack en Ceviche, het rauwe visgerecht in limoensap gaat er bij mij nooit meer in. Ik vergeet nooit meer hoe Alexandra, het kleine dochtertje van mijn kennissen in Lima er van smulde terwijl ik met een vertrokken gezicht de ceviche links liet liggen en me op de inktvis stortte. 

#56 Super mooie foto's Frankrijk

Veel natuurschoon wat ik jullie niet wil onthouden...

#55 Vrienden maken

Iedere keer is het maar weer de vraag of het altijd even goed klikt met de mensen die je tegenkomt op reis (en in het leven in zijn algemeen). Soms ben je onwijs op elkaar aangewezen, van de een op de andere dag werk je samen en woon je samen met mensen die je voorheen compleet vreemd waren, dan is het super fantastisch als je ook lol kunt hebben samen! Lachen, huilen en praten. Toevallig had ik het grote geluk om er in Oostenrijk 4 bij elkaar te treffen ... 

#54 Frans platteland

Hier wat foto's van het Franse landschap, in Saint Desiré bevind ik me dit keer, een gehucht zo'n 330 kilometer onder Parijs in midden Frankrijk. Voor wie het nog niet weten, ik was in Oostenrijk en daarna ben ik door gegaan naar Frankrijk. Ik werk hier op de camping Les Fruits du Passau, van Bart en Edith. Voornamelijk werk ik in de horeca, bediening en keukenwerk, maar soms is er tijd om de gigantische fruitgaard in te gaan om te plukken waar we vervolgens toetjes of jam mee maken. Ik heb nog niet veel foto's, behalve van de fruitgaard, omdat ik daar het liefste ben (op mijn vrije dag vrijwillig 8 uur aalbessen plukken vind ik écht leuk, ja!), het is er rustig, er zitten super grote insecten die zoemen, de zon schijnt er en een windje waait.. Het is heerlijk om naast het werken eindelijk de tijd te hebben om boeken uit te lezen, brieven te schrijven, tekeningen te maken, door de gaard en velden te struinen en na te denken over "what's next". Hierbij nog even een kijkje in het leven van de nomade die ik onderhand geworden ben (die overigens half oktober toch echt naar Nederland gaat voor een poosje!)

# 53 Foto's wandelen naar het Niedersachsenhaus

Dat ik een paar uur later helemaal boven aan die bergen over de kam zou lopen kon ik me op dit punt nog niet voorstellen...

# 52 Und jetzt...

Een update over waar ik me bevind! Long time, no hear. Ik rol van het ene in het andere.. Na 1 maand terug te zijn uit Peru en in Nederland alle vriendjes en vriendinnetjes op gezocht te hebben begint het toch te kriebelen: ik wil weer weg. Uit noodzaak heb ik een baantje nodig om een deel van het geld van mijn reis terug te verdienen, maar het zit niet in mij om dat om de hoek bij de supermarkt te zoeken, dat moet grootser en verder weg op een nieuwe plek, met nieuwe indrukken en impulsen. Tijdens mijn zoektocht naar werk stuit ik op De Berghut, in Rauris. De bergen roepen, Hans en Nel willen me in het team hebben en daarom wordt de backpack na 33 dagen rust weer ingepakt.

# 51 Donatie Sponsorgeld!!!!

19 april 12:00. Op de aller laatste volle dag die ik hier nog heb in Zuid Amerika, gaat het laatste bedrag van het sponsorgeld nog goed ingezet worden. Sinds een week zijn we bezig met het klussen aan de tafels, wat altijd op zijn Peruaans moet gaan, want de timmerman moest komen om het hout te bewerken, regenbestendig te maken en dat gaat natuurlijk weer als een categorietje ‘slak’. De man komt op maandag, om vervolgens weg te gaan want er is geen zon en hij heeft zon nodig. Dan komt hij op dinsdag, wanneer er volop zon is om vervolgens weg te gaan met de belofte binnen een half uur terug te keren omdat de zon dan in een ‘betere positie’ staat. Natuurlijk komt deze man pas 6 uur later weer terug, om zich te realiseren dat er dan geen zon meer is. Dus op woensdag komt hij wéér, dit keer hoost het kei en keihard, maar de man heeft geen zin om nog weer eens terug te komen dus zonder zon bewerkt hij de tafels en stoeltjes. Wat in principe absolúút niet mogelijk was want zonder zon zou het resultaat echt niet mooi worden. Het resultaat is achteraf wel gewoon heel mooi! De tafeltjes en stoeltjes glimmen, het hout ziet er heel mooi uit en nu vandaag was het dan tijd om ze te gaan af leveren bij het project.

#49 Ben ik thuis?

Zoals velen al weten, ik ben weer in Nederland. Zondag middag na een reis van 17 uren kwam ik aan, mijn lieve vrienden stonden me op te wachten op het vliegveld samen met mijn mama en mijn broer. De gehele vlucht heb ik zitten piekeren over van alles en nog wat want met mijn hoofd zat ik nog in het afscheid. De tranen van mijn Peruaanse familie en vrienden daar, de laatste omhelzing van Mauricio. Ik wist niet hoe ik moest reageren wanneer ik mijn vrienden weer zou zien en toen ik ze ook daadwerkelijk zag had ik zo'n dubbel gevoel dat ik maar moest huilen. Ik wilde terug maar ik vond het ook weer fijn om ze allemaal te zien.

          Op het moment ben ik weer 4 dagen in Nederland en wennen gaat niet heel goed. Mijn kamer leek niet meer van mij maar van een ander meisje, omdat er geen bewijs te vinden was van mijn reis terwijl deze mij zo veranderd heeft. Tot half 6 'sochtends heb ik spullen uit Cusco in mijn kamer gezet om me thuis te voelen. Ik ben nog altijd verward want ik zie mijn omgeving maar mijn lichaam lijkt niet aanwezig te zijn en er niet te horen. In mijn hoofd zit ik nog tussen de drukte van Peru, de kleurtjes, de stanken, de mensen, de gekte van de toeterende auto's in de stad. Ik herken alles in Nederland, maar ik kijk er met nieuwe ogen tegenaan en het is niet 'gewoon' meer, want het leven in Peru dat was voor mij gewoon geworden.
          Het voelt ongemakkelijk om wc papier door het toilet te spoelen, zelfs al weet ik dat ons riolering systeem dat aan kan. Het is raar dat ik mijn bord niet hoef af te wassen maar het gewoon in de vaatwasser kan zetten. Onze magnetron wist ik niet meer hoe ik die gebruikte en ook enkele spullen in het huis ben ik vergeten waar ze staan. Het gevoel van mijn fiets was ik ook kwijt, want gisteren voor het eerst de bochten om bij mij thuis de oprit af gingen niet al te best. De snelle chatgesprekken van mijn vriendinnen kan ik niet goed bijhouden, in 10 minuten werden er 117 berichtjes heen en weer getypt en ik zat zwetend op het puntje van mijn stoel. Ik heb zelfs mijn agenda weer tevoorschijn gehaald, want ik heb plotseling afspraken voor halverwege en eind mei.. In de douche voel ik me een aso, zo'n mooie stortdouche hebben we, ik douche nu 1 keer per 2 dagen 5 minuutjes. Mijn huis is net een hotel. De variatie aan voedsel in de koelkast is ook onwijs en het merendeel is geïmporteerd uit landen zoals Peru. Het uitzicht hier is tot de horizon! Door een gebrek aan bergen kun je werkelijk de zon in het gras zien zakken. De wereld om me heen is bruin en grijs, niks geen blauwe, oranje of roze woningen te vinden, bomen hebben nog geen bladeren. Gelukkig zitten we aan het begin van de lente en heb ik al de eerste narcissen en hyacinten gezien.
       Ook vogel komen terug vanuit het zuiden. Gisteren zag ik de eerste grote vogels (ganzen geloof ik) overvliegen terwijl ik op de fiets zat. Die vogels hebben, eigenlijk net als ik, de gehele winter in Zuid Afrika of Zuid Amerika gezeten en zijn nu net als ik terug in het noorden. Zij hebben echter de hele weg op eigen kracht afgelegd en ik heb een beetje dom voor me uit zitten staren in een vliegtuig. Bij mij reist er de vraag: ben ik weer thuis? Nee, dat kan ik niet zeggen, want wat ik nu nog gewend ben is hoe er in Peru geleefd wordt. Maar met wat meer tijd hier kan ik ook hier weer aan wennen. Komen de vogels weer 'thuis'? Nee dat denk ik ook niet. Ik denk dat voor hen het noorden en het zuiden allebei hun thuis is. Dat is wat ik nu ook doe, ik heb twee 'thuizen'. Eentje in Nederland en eentje in Peru.

WOGNUM

CUSCO

#48 Doneren @ Chaska Wasi

6 april hebben we een donatie gemaakt bij het project Chaska Wasi, wat betekend 'het huis van de sterren' in Quechua, samen met Mijn Bestemming Peru. De coördinator die hier in Cusco zit, Marcelo, had gevraagd of mensen hem uit de brand konden helpen omdat hij het in zijn eentje niet zou redden, dus Thies en ik hebben bijgesprongen. Anderen blij maken is altijd een leuk klusje!

#47 Reflectie

10 april 11:00. Dan is het vandaag 10 april, 10 dagen voor vertrek, 10 dagen voor terugkeer. Een vriend stuurde mij een mooi filmpje waarin gezegd wordt dat terugkeren niet bestaat. Dingen zijn veranderd, ik ben anders, niets zal nog hetzelfde zijn. 7 maanden heb ik een dagboek bij gehouden wat onderhand een word-bestand van 52 pagina's in beslag neemt, nog slechts enkele nieuwe verhalen zullen dit gaan aanvullen. En mijn eerste woorden die ik heb geschreven, die ik ook op deze blog heb geplaatst, zijn de mooiste van alles en wat ik toen gezegd heb is waar. Als ik dat nu teruglees en kijk naar de afgelopen 7 maanden, dan kan ik zeggen dat dit de 7 belangrijkste en mooiste maanden van mijn leven zijn geweest.
            1 oktober in het vliegtuig stappen, leek een hele opgave, alleen er heen, alles onbekend. Ik kan het gevoel me nog precies terughalen, een brandend enthousiasme in mijn lichaam. Wat liet ik achter? Voor mijn gevoel niet veel, mijn vrienden en familie zou ik lang niet zien, maar er tegenover stond een nieuwe wereld die ik ging ontdekken, een droom die ik eindelijk zou waarmaken. En dat heb ik gedaan, een droom waargemaakt. In het echt is het nog veel mooier en beter geweest dan ik me ooit had kunnen voorstellen in mijn droom. Ik heb nieuwe familie gevonden, nieuwe vrienden voor het leven gemaakt, mijn hart gedeeld met iemand van de andere kant van de planeet, om erachter te komen dat het past, dat het kan en dat het goed voelt. Al 7 maanden lang ben ik iedere dag bewust gelukkig, gelukkig met mijn ontdekkingen, gelukkig met veranderingen, gelukkig met de keuzes die ik gemaakt heb, vooral gelukkig met mijzelf.
           20 april in het vliegtuig stappen, wordt de grootste opgave die ik tot nu toe zal moeten volbrengen. Om meerdere redenen. Ik moet achterlaten wat ik hier gevonden heb. Ik ga terug keren naar een o zo bekende wereld die niet meer hetzelfde voor mij zal zijn. Ik ga nogmaals, en nog veel harder tegen mijzelf aanlopen dan dat ik al gedaan heb in de afgelopen 7 maanden. Ik zal veel gaan missen. Ik heb dingen gezien en gedaan, die te omschrijven en te vertellen zijn, maar bepaalde gevoelens die ik heb zijn niet te delen. Hoe ik veranderd ben in mijn manier van tegen de wereld en zaken aankijken, dat zit nu in mij en heeft me gevormd. Wat ik bij me houd zijn herinneringen, verhalen, een nieuwe kijk op het leven, nieuwe dromen om te verwezenlijken en dat is wat mij gelukkig maakt. Graag lees en deel ik nog een keer mijn aller eerste woorden, vlak voor ik vertrok, die mij aan het huilen kunnen maken.

30 september 20:37. Mijn laatste gedachten op Hollandse bodem. Dus hier zit ik nu achter mijn computer. Naast me staat mijn backpack van slechts 18 kilo die toch echt wel zwaar is, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik de afgelopen 3 maanden de sportschool heb ontweken. Morgen vlieg ik 10558.72 kilometer van huis. Ik vraag me af waar ik in vredesnaam aan begonnen ben, het is overweldigend. De hoeveelheid voorbereiding die er in is gegaan, de kosten die er aan vast zitten, de mensen waar ik de afgelopen week afscheid van heb genomen. Ik vraag me af wat ik mee zal gaan maken en als wat voor mens ik zal terugkeren. Ik kan me geen voorstelling maken van hoe ik tegen de wereld aan zal kijken over 6 maanden. Het enige waar ik zeker van ben is dat de wereld zoals ik die nú ken nog slechts 27 uur zal 'bestaan' en daarna stap ik op Peruviaanse bodem en zal alles veranderen. Dit plan spookt al sinds mijn 13e door mijn hoofd, over 2 weken wordt ik 19. Hoe snel zijn de afgelopen 6 jaar voorbij gevlogen? Hoe snel zullen de komende 6 maanden voorbij vliegen? Wat ik morgen ga doen is het juiste, het is wat ik het aller liefste zou doen op dit moment en m'n hart staat in brand als ik er aan denk. Het klopt letterlijk sneller dan normaal en ik ben er nog niet eens. Ik ga proberen dit gevoel vast te houden en te genieten van elke seconde die ik zal meemaken. Het gaat echt gebeuren. Ik ga dit doen. Bring it on.

1 oktober 2012

6 april 2013

#46 Zapallo

Vandaag eten we weer zapallo .. pomoenmoesje. Dat was mijn dag.

#45 laatste maanden Cusco

slaap hondje slaap

#44 Foto's laatste dagen in Caicay

#43 Waar we zoal slapen

#42 100 inwoners en 20 koeien

kids @ fe yunca puncu

kids @ fe yunca puncu

Crackers in de pindakaas dippend zal ik mijn “dagboek” maar weer eens bijhouden.  Over pindakaas gesproken, dat ligt hier in de supermarkt in het koelvak. Toen ik dit bizarre feitje deelde met een Belgisch meisje (een van de vele belgenvrienden die ik hier gemaakt heb!) reageerde die: ‘Maar dat is toch logisch? Dat is toch káás?’ Over de stereotypen over Belgen niet gesproken.. 

#41 Caicay & de eindeloze blaasonsteking

het Projecthuis, Fe Yunca Puncu

Twee en een halve week geleden begon mijn vrijwilligerswerk in Caicay, een klein, arm dorpje in de omgeving van Cusco. Op de derde dag werd ik ziek en niet zo’n beetje ook. Onwijs hoge koorts, de hele nacht en dag rillend van de kou maar gloeiend heet in mijn bed, pijnlijke steken in mijn onderrug en heupen. Ik ben terug gegaan naar Cusco en na een onderzoekje bleek dat ik met een heftige blaasontsteking rondliep (wat ik stiekem al wist, maar niet dat die zo extreem was). 4 dagen heb ik de koorts gehouden en ben ik aan een antibioticakuur gegaan. Na een week voelde ik me beter en was de kuur ook afgelopen, maar nog niet een dag later begon mijn rug weer opnieuw te steken. Dit keer zijn we naar de kliniek gegaan, hebben onderzoek laten doen naar mijn nieren, mogelijke parasieten en een uitgebreid urineonderzoek. Gelukkig was er niks aan de hand met de nieren, die waren prachtig mooi op de echografie, ook heb ik geen parasiet, maar de bacterie in mijn blaas bleek alleen maar sterker geworden en resistent tegen de antibiotica. Dus een nieuwe antibiotica, een nog sterkere dit keer, nog een week thuis gebleven in Cusco maar nu ben ik weer op de goede weg. Het werd tijd om weer terug te keren naar Caicay om mijn vrijwilligerswerk daar voort te zetten.

#40 een impressie van Caicay

 

#39 Arequipa & Colca Canyon

het Plaza in Arequipa

#38 Fiesta de la Candelaria; Carnaval in Puno

Een autorit van 6 uur om in Puno te komen, met 10 personen opgepropt in Eddys busje. Het gezelschap bestond uit mijn ouders Lily en Eddy, Mauricio, huisgenootjes Pauline, Thies en Joshua, een vriend van de familie, David, de moeder van een van mijn teamgenoten en zijn kleine nichtje. Grote tassen met kostuums en make-up mee, het teamoutfit, hoeden, laarzen en vrije tijdskleding. Fiesta de la Candelaria. Het op 2 na grootste carnavalsfeest in Zuid Amerika. 40.000 dansers en vele malen meer toeschouwers. Drie dagen lang een rustig havenstadje aan het Titicacameer chaotisch gevuld met feestende mensen. Zo vieren we carnaval in Peru.

de Machas

#37 Caporales del Sur generale repetitie

Liz, Lily & ik

Afgelopen zaterdag hebben we Generale repetitie gehad met Caporales del Sur, 2.5 uur dansen beginnend bij Santa Teresa via het Plaza de Armas tot onderaan Avenida del Sol. We dansten nog niet in de officiële pakken want de laarzen worden nog gemaakt en de pakken moeten mooi blijven voor het spektakel in Puno. Voor we begonnen met dansen werd er flink gedronken om de zenuwen weg te krijgen en energie te krijgen om het vol te kunnen houden. Er was onwijs veel publiek, ook liep er een grote band met ons mee, de band die ons in Puno ook zal begeleiden. Het feit dat ik buitenlands ben viel wel erg op, ik danste vooraan in de eerste rij met de Macha's en ik ben groter en blonder dan de rest. Af en toe kwam er een brutale Peruaan midden op de weg staan en hield zijn camera op een halve meter afstand van mijn gezicht om even een goede close up te krijgen. In Puno zal dit nog veel erger zijn. Tijdens het dansen liepen Eddy en Mauricio mee om water en rum aan te bieden. Na 2.5 uur was iedereen bek af, voeten deden pijn door de hakken en de slechte bestrating maar het was geslaagd en achteraf hebben we om 12 uur s'nachts soep, kip en brood gegeten bij Vanessa thuis en gedronken.

#36 Feestdagen in December

Beter laat dan nooit..

#35 Foto's afgelopen anderhalve maand

Dancing the white people's dance with Joshua

#34 Elk begin heeft een einde

En toen kwam het besef, de bankrekening begint leeg te lopen. Wanneer ik afgelopen keer probeerde te pinnen kreeg ik de melding dat er nog maar weinig geld op mijn bankrekening staat. Omdat eerst het plan was aan het einde van deze reis te gaan studeren en mijn reis dan terug te kunnen verdienen hebben mijn ouders me van te voren een groot bedrag voorgeschoten. Als ik eerst had moeten werken en dan op reis was gegaan dan was ik weg geweest tijdens de open dagen van de universiteiten en de periode waarin je je studiekeuze bekend moet maken. Maar zaken zijn veranderd aangezien ik besloten heb volgend jaar nog niet te gaan studeren en nu is het onnodig om de schuld bij mijn ouders verder te laten groeien. Bij deze: ik kom dus richting huis, om de schuld die ik tot nu toe heb eerst terug te verdienen en af te betalen en daarna kan ik gaan sparen en een nieuwe reis ondernemen. Het plan om nog door te reizen naar Guatemala heb ik voorlopig uit mijn hoofd gezet, ik heb tot nu toe al een fantastische reis achter de rug en mijn tijd hier in Peru loopt ook al uit. Hoe graag ik lekker door zou willen reizen, het is geen fijn idee om veel meer geld van mijn ouders te lenen en constant in mijn achterhoofd te hebben dat dit oplopende bedrag allemaal terugverdient moet worden. Liever beperk ik het tot wat ik nu spendeer in Peru en voor Guatemala zal ik opnieuw gaan sparen.
            Wanneer kom ik dan precies naar huis? Ik heb nog de volgende dingen in de planning voor ik terugkeer: de donatie maken aan een van de projecten die ik heb bezocht; 10, 11, 12 februari dansen in Puno tijdens het feest van de Candelaria; daarna waarschijnlijk door naar Arequipa voor 4 dagen om het strand en de Colca Canyon te bezoeken en condors in het wild te zien; rond de 18e richting Caicay, een klein dorpje waar ik 3 weken fulltime ga werken in een naschools opvang voor de kinderen van de landarbeiders; en daarna op mijn terugreis mogelijk Rodrigo opzoeken in Lima en vanaf daar zal ik het vliegtuig richting kikkerland weer nemen, op zoek naar een baan. Tegen die tijd zijn we waarschijnlijk halverwege de maand maart.
            Het einde van de reis is dus in zicht, het duurt nog een maandje of twee voor ik terugkeer maar ik weet wel hoe veel tijd ik nog heb voor de dingen die ik nog wil en ga doen. Ik geniet nog altijd van het land en de stad Cusco, iedere dag. Mijn laatste tijd die ik hier heb ga ik spenderen met de mensen die ik heb leren kennen en die ik zal moeten missen wanneer ik vertrek. Nog twee super maanden in het vooruitzicht en daarna is het tijd om nieuwe dromen te gaan verwezenlijken.



 'Elk begin heeft een einde en elk einde is een nieuw begin'. 

#33 Tarzan & Jane

Het is de nacht van donderdag op vrijdag en Maury en ik zitten in de bus, halverwege onze weg naar de jungle. We hebben er al 6 uur op zitten en het klimaat veranderd, we zitten nog dik ingepakt in onze jassen omdat we uit de kou van Cusco komen maar we rijden weg van de bergen in lager landschap en het begint warm te worden in de bus. We weten nog niet dat tegen de tijd dat we moeten uitstappen, over 6 uur, we snakken naar een ijskoude douche door de bloedhitte die in de jungle heerst. 

De brug bij Puerto Maldonado over de Madre Dios

#32 Straatbeeld

De tweedehands markt op zaterdag. Zoek je nog een puppy dan kan je die hier ook wel vinden.

#31 Sponsorgeld

Lieve vrienden en familie,

Ik begin onderhand aan mijn 4e maand hier in Peru en op mijn bankrekening staat nog altijd het bedrag van +/- 600 euro die jullie bij elkaar gespaard hebben met donaties en het kopen van lootjes tijdens de loterij die ik vorig jaar in juni heb gehouden. Mijn eerste vrijwilligersproject heb ik afgerond en nu heb ik een maand voordat ik in het volgende project zal gaan werken, tijd genoeg om iets te vinden waar ik het geld goed kan doneren. Ik heb rondgekeken en nagedacht over hoe het geld het beste besteed kan worden en ik wil jullie hierover inlichten.

Ik woon in een gastgezin en mijn 'Peruaanse vader', Eddy is nogal een ondernemertje. Hij komt uit een arm gezin en heeft geleerd uit alle kleinigheden creatief geld te verdienen. Zo heeft hij geïnvesteerd in meubilair voor een peuterschool waarna vervolgens de deal niet is doorgegaan, nu zit hij opgescheept met honderden tafeltjes en stoeltjes voor peuters die hij niet kwijt kan. Ik heb besloten om met een deel van het sponsorgeld een aantal setjes tafels met stoeltjes op te kopen en deze te doneren aan scholen/tehuizen voor kleine kinderen waar een tekort is aan deze meubels. Op deze manier helpen we kleine kindjes en Eddy, die het oprecht verdient, hij en zijn zonen zetten zich alle jaren in om de armere bevolking van Cusco bij te staan. Ze zijn de oprichters van 'Caravana Cusco' waarmee we afgelopen kerst op het grote plein hebben gestaan om met de straatkinderen spelletjes te spelen, toneelstukjes en dansjes uit te voeren zodat zij ook een vrolijke dag beleven met kerstmis. Ook gaan ze regelmatig naar kleinschalige gemeentes in de omgeving om kleding en spullen te doneren en te helpen met het bouwen van schooltjes, Eddy kan in dit geval zelf wel eens wat hulp gebruiken. Daarnaast is het niet fijn om te zien dat jonge kindjes tussen de leeftijd van 1-6 met hun blote voetjes en dunne broekjes op de koude grond moeten zitten als zij willen kleuren, lezen kleien of knippen. Ook is het ondoenlijk om ze aan grote tafels te plaatsen met grote stoelen waar ze met hun armpjes niet bij hun spulletjes kunnen. Afgelopen week ben ik begonnen met het bezoeken van projecten en schooltjes en de komende weken zal ik verder zoeken in de buitenwijken van Cusco naar locaties waar we enkele setjes tafels met stoeltjes kunnen doneren. 

Omdat ik het super vind dat er zo veel mensen zijn geweest die hebben willen bijdragen met een donatie heb ik een paar weken geleden het Noord-Hollands Dagblad in Nederland een email gestuurd om hier wat aandacht voor te vragen. De krant reageert alleen niet, dus wil ik jullie allemaal vragen of jullie bereid zijn om een 'tip naar de redactie' te sturen, betreffende onze inzamelactie en wat er nu met het geld gaat gebeuren. 

Een 'tip naar de redactie' kun je sturen naar 'redactie.wef@nhd.nl' en 'lezers@hdcmedia.nl', of eventueel ook andere kranten of lokale blaadjes. 

Nogmaals iedereen onwijs bedankt voor jullie hulp, die 600 euro is in Peru een vermogen waard en hier kunnen we op lange termijn heel veel jonge kindjes lichaamsklachten op latere leeftijd mee besparen en hen de mogelijkheid geven lekker te knutselen en te lezen om hun zorgen even te vergeten. 

Veel liefs van Medy

#30 Calca & Machacancha

Het is 4 uur smiddag’s en vanwege de kerstdagen ben ik al 2 dagen niet zo actief meer geweest. S’ochtends werd ik wakker en zei ik al meteen aan de ontbijttafel: ‘vandaag neem ik een bus, maakt niet uit waar naartoe’. Nu is het middag en ben ik nog steeds thuis, dus tijd om iets te ondernemen. Mauricio verveelt zich eigenlijk ook wel en heeft ook zin om het huis uit te gaan. We gaan naar de supermarkt, kopen een zooitje fruit, koekjes, water en yoghurt en pakken onze tassen in. 2 uur later is het donker en zitten we voorin de bus richting Calca.

Maury in Calca

#29 Lago Titicaca

Hoe erg ik het ook naar mijn zin heb in Cusco, ik begin hier wel te wennen en dan beginnen de reis kriebels weer op te spelen. Samen met mijn huisgenootje Maroeska besloten we om een weekend naar het zuiden van Peru te reizen om ook nog eens wat sightseeing te doen. Het Titicacameer stond op het plan om daar te gaan eilandhoppen.

Puno