#33 Tarzan & Jane

Het is de nacht van donderdag op vrijdag en Maury en ik zitten in de bus, halverwege onze weg naar de jungle. We hebben er al 6 uur op zitten en het klimaat veranderd, we zitten nog dik ingepakt in onze jassen omdat we uit de kou van Cusco komen maar we rijden weg van de bergen in lager landschap en het begint warm te worden in de bus. We weten nog niet dat tegen de tijd dat we moeten uitstappen, over 6 uur, we snakken naar een ijskoude douche door de bloedhitte die in de jungle heerst. 

De brug bij Puerto Maldonado over de Madre Dios

De eerste dag in Puerto Maldonado doen we niet veel vanwege het grote klimaatverschil. We haasten ons naar het centrum om een hostel te zoeken waar we kunnen douchen. In Puerto is het vrijwel het hele jaar bloedheet en dus bestaan er geen warmwater douches, douchen met koud water en ongeveer vier keer per dag is noodzakelijk om schoon te blijven. Zodra je de douche uitstapt zweet je meteen weer. Puerto Maldonado is een stadje wat ligt tussen de grote rivier Madre Dios, die door de amazone stroomt en de Tambopata rivier, een afsplitsing daarvan. Nadat we onze spullen in een goedkoop hostel hebben gedumpt en met onze douchevierdaagse van start zijn gegaan verkennen we het stadje, regelen we een boot die ons morgen dieper de jungle in neemt, hangen we overdag in het park onder de bomen, lunchen we op de markt, spenderen we een fortuin aan koud water en ijsjes, douchen we nog 3 keer en blijven we de rest van de avond en nacht steken op een terrasje waar we ons volproppen met burgers en bier.

ons rattenhol waar Maury voor pampus op bed ligt

Wanneer we de volgende ochtend wakker worden ontdekken we rattenstront in ons bed en  als we het licht aanknippen zien we nog net een gigantisch dikke, zwarte rat door het gat naast de deur de kamer uitschieten. We verlaten de smeerboel om te ontbijten met een slootwatertje koffie en begeven ons naar de familie Mejia met wie we op de boot meereizen en bij hen zullen we overnachten in de jungle. Een boottocht van 1 uur, 2 uur lopend met onze zware tassen en kaplaarzen over een modderig junglepad in de hitte en 1 uur kanoënd door regenwoud later, roeien we Lago Sandoval op. Onbeschrijfelijk, alsof we in paradijs terecht zijn gekomen. We zitten werkelijk in het niks, de natuur is hier ongerept, geen invloed van de mens, aan de ene kant is het o zo stil maar aan de andere kant bruist het van het leven. Overal om je heen hoor je vogels, apen, insecten, wind in de bomen en in het meer zit het vol met vis en andere dieren, maar je ziet niks. De dieren verstoppen zich. Aangekomen bij de lodge krijgen we onze eigen houten cabaña inclusief muskietennet en veranda, houden we ons weer bezig met douchen en daarna heeft meneer Mejia een jungle lunch voor ons klaargemaakt wat we eten uit een bananenblad.

De boten op Tambopata river

Tambopata

2 uur wandelen, afzien in de hitte maar genieten van het regenwoud

Lago Sandoval

Exotisch maaltje

Onze cabaña

De volgende twee dagen houden we ons bezig met zwemmen in het meer, opdrogen in de zon, slapen in de hangmat en het spotten van driekleurige hagedissen, vlinders en andere insecten die rond ons hutje te vinden zijn. De hagedissen hebben een bruine kop, felgekleurd, blauw lijfje en een groene staart. Vrijwel alle insecten zijn hier 4 keer zo groot, gigantische mieren, kevers en rupsen vinden we. Met de kano en de oudste zoon van de Mejia familie varen we uren op het meer aan het einde van de dag, s’nachts en s’morgens vroeg op zoek naar wildlife. De eindstand na 2 dagen dierenspotten: 2 krokodillen, 6 rivierwolven, 1 grote aap, 7 kleine apen, 3 schildpadden, tientallen vleermuizen, 2 papegaaien, 1 luiaard en tig soorten vogels, insecten en hagedissen. Het is lastig om goede foto's van de dieren te krijgen want vaak vang je alleen slechts een glimps van ze op en zitten ze half verscholen achter de bladeren. Een van de krokodillen die we zagen was gigantisch groot en zwom traag door het water heel vroeg in de ochtend. De aapjes die we zagen waren op reis en verplaatsten zich via grote palmbladeren heel hoog in de bomen, ze  sprongen van de een op de andere en renden via de boomstammen.  De vleermuizen scheerden s’nachts over het water rond de boot toen we te lang met de kano op het meer waren gebleven. Het was al pikdonker geworden en het begon keihard te regenen en te onweren, schitterende lucht met paarse lichtflitsen maar ook wel angstaanjagend. Wanneer we s’nachts in ons hutje liggen onder ons muskietennet om de malaria en andere vervelende dieren af te weren (lees: een gigantische kakkerlak vlak bij mijn hoofd op de muur) horen we van alles buiten om ons heen rondsluipen. 

White girl in the jungle

Maury in het meer (waar later dus krokodillen en giftige roggen in bleken te zitten)

kleurig insect

Deze vogels fluiten niet maar maken een blazend geluid

starend naar een goed verstopte luiaard

zonsondergang @ lago Sandoval

Vleermuizen

Krokodil trekt baantjes op de vroege ochtend

Aapie

We keren terug naar Puerto Maldonado en besluiten om niet de bus richting huis te nemen maar nog een nacht te blijven. Omdat de jungle lodge vrij duur was huren we het goedkoopste kamertje wat we maar kunnen vinden in de stad, voor omgerekend 4 euro, wat letterlijk een kledingkast is maar we hoeven het gelukkig niet te delen met een dikke vieze rat. S’avonds zitten we op het plaza in het gras samen met nog honderden mensen, eten wat straatvoedsel en kijken naar wat er allemaal gebeurt op het pleintje. Ook keren we weer terug naar onze burger-bier-tent. 

Master Suite voor 4 euro

Al sinds we vertrokken uit Cusco hebben we in ons hoofd dat we een scooter willen huren. Nadat we de volgende dag in de ochtend het zwembad hebben opgezocht gaan we op jacht naar een scooter die we kunnen huren. Onwijs dom stap ik op een motor (met het idee dat het een scooter is) en blaas mezelf bijna op door te veel gas te geven in de verkeerde versnelling, van alle kanten komen er mensen gillend op me afrennen. Ze verwijzen ons door naar een plek waar ze scooters verhuren, want met versnellingen weten wij duidelijk niet om te gaan. We huren een scooter en oefenen een klein beetje. Ik heb het heel snel onder de knie, Maury heeft iets meer moeite met zijn balans te bewaren en niet te slingeren, dat komt waarschijnlijk omdat Peruanen niet gewend zijn te fietsen en nooit op tweewielers rondrijden. We rijden 4 uur rond op ons scootertje, eerst een beetje door de stad maar daarna de stad uit en de jungle in, van de grote weg af en over de hobbelige zandpaadjes. 

Op de terugweg rijdt Mauricio en wanneer we in de stad zijn besluit hij te blijven rijden maar bochten gaan hem nog niet zo goed af en dus crashen we op de hoofdstraat tegen een grote lantaarnpaal. We bekijken de scooter en deze zit vol met krassen, ook staat er waar eerst ‘HONDA’ stond slechts nog ‘NDA’. Ik rijd terug naar de motorzaak en we vertellen eerlijk dat we gevallen zijn. Na een bezoekje bij de garage wordt ons verteld dat de schade 250 soles is (75 euro). We betalen de schade en we gaan maar weer biertjes en burgers nuttigen, sipjes omdat het einde van onze reis zo moet aflopen. We kijken de foto’s terug om onszelf op te peppen dat het toch super was om rond te crossen op het scootertje en al snel merkt Mauricio op dat in de eerste foto, die genomen is toen ik nog oefende voor de motorzaak, een groot deel van de krassen al op de scooter zaten en zelfs de ‘HO’ van ‘HONDA’ was al verdwenen! Boos en belazerd keren we terug naar de motorzaak want de eigenaar heeft vast en zeker geweten dat dit al zo was, het was namelijk de enige scooter die ze verhuurden en normaal gesproken reed zijn vrouw er op had hij verteld. We leggen de eigenaar de foto voor met weinig hoop op wat geld terug, want dit blijft Peru en niets gaat hier zwart op wit, dat is het risico wat er altijd is en wat je neemt. Maury probeert rustig te blijven en te onderhandelen maar de eigenaar wil inderdaad niks terug geven, dus kan ik mijn woede niet inhouden en begin te dreigen dat ik negatieve publiciteit voor zijn zaak zal maken. Mijn blanke huidje, relatief licht haar, lelijk buitenlands accent en westerse kleding zorgen er voor dat we uiteindelijk de helft van ons geld terugkrijgen want de man is afgeschrokken door mijn dreigement (wat zwak is, maar de toerist is heilig en een verlies van enkele potentiële klanten kan hij zich waarschijnlijk niet permitteren) . Dat is het kleine beetje macht wat we als toeristen dan nog hebben.

landschap waar we met de scooter door reden

Achteraf denk je natuurlijk ‘waarom had ik niet eerder’, ‘hoe kan het dat ik dit niet gezien heb’, ‘hadden we dit wel moeten doen’, maar op het moment van het ongelukje waren we slechts bezig met onszelf en of we onszelf niet bezeerd hadden. Gelukkig hadden we niet veel, ik sprong op tijd van de scooter af alleen Maury kwam klem te zitten met zijn been tussen de paal en de scooter en heeft wat last van zijn knie. Wanneer we naar huis keren zijn we nog steeds niet compleet tevreden maar de helft van het geld terug verzacht de pijn een beetje en terugkijkend op onze korte vakantie was het grotendeels fantastisch en heel bijzonder. Veel gezien, veel gedaan, veel ontdekt, veel gelachen, veel plezier gehad en geleerd: ‘voortaan ondergaat alles wat we huren van tevoren aan een grondig onderzoek’.

Tarzan & Jane op de scooter, slecht idee!