#41 Caicay & de eindeloze blaasonsteking

het Projecthuis, Fe Yunca Puncu

Twee en een halve week geleden begon mijn vrijwilligerswerk in Caicay, een klein, arm dorpje in de omgeving van Cusco. Op de derde dag werd ik ziek en niet zo’n beetje ook. Onwijs hoge koorts, de hele nacht en dag rillend van de kou maar gloeiend heet in mijn bed, pijnlijke steken in mijn onderrug en heupen. Ik ben terug gegaan naar Cusco en na een onderzoekje bleek dat ik met een heftige blaasontsteking rondliep (wat ik stiekem al wist, maar niet dat die zo extreem was). 4 dagen heb ik de koorts gehouden en ben ik aan een antibioticakuur gegaan. Na een week voelde ik me beter en was de kuur ook afgelopen, maar nog niet een dag later begon mijn rug weer opnieuw te steken. Dit keer zijn we naar de kliniek gegaan, hebben onderzoek laten doen naar mijn nieren, mogelijke parasieten en een uitgebreid urineonderzoek. Gelukkig was er niks aan de hand met de nieren, die waren prachtig mooi op de echografie, ook heb ik geen parasiet, maar de bacterie in mijn blaas bleek alleen maar sterker geworden en resistent tegen de antibiotica. Dus een nieuwe antibiotica, een nog sterkere dit keer, nog een week thuis gebleven in Cusco maar nu ben ik weer op de goede weg. Het werd tijd om weer terug te keren naar Caicay om mijn vrijwilligerswerk daar voort te zetten.


Nu zit ik in de combi richting Caicay. Ik ben lichtelijk in de stress want ik heb opgevangen dat de enige andere vrijwilligster op het project is opgenomen in het ziekenhuis en ik heb niet te veel vertrouwen in mijzelf dat ik de gehele week het project zelfstandig kan runnen, 40 overenthousiaste kinderen. Hoe ga ik 40 kinderen dagelijks hun tandjes laten poetsen? Waarvan het merendeel onder de 6 jaar oud is en niet eens zelfstandig kan poetsen. Hoe ga ik ze 5 dagen lang vermaken? Hoe ga ik activiteiten verzinnen voor kinderen tussen de leeftijd van 2 en 15?

                 Hier heb je nooit een idee hoe laat een bus zal vertrekken, want ze vertrekken pas wanneer ze vol zitten. Mijne vertrok vrij laat (en vrij leeg wonder boven wonder, want na 3 kwartier waren we nog altijd slechts met 4 passagiers dus besloot de buschauffeur toch maar te gaan) en dus heb ik een beetje haast om nog op tijd aan te komen voor het middageten. Ik heb moeite om mijn reisziekte onder bedwang te houden dankzij de fantastische rijstijl van de chauffeur, “gelukkig” kan de deur van de bus niet dicht en heb ik een flinke wind in mijn gezicht. Heel Cusco moeten we doorkruisen, nog voorbij de armste wijken, de stad uit en de valleien in. Caicay is 1.5 uur van Cusco weg. Halverwege de route stroomt de combi langzamerhand propvol plattelanders. Naast mij ploft een stevige vrouw neer met een blauwe plastic koelbox waarvan ik vermoed dat er geen koelelementen in zitten, want de vrouw heeft een meurend auraveld van dood vlees om zich heen hangen. Zelfs het frisse windje kan me niet meer redden. Gelukkig stapt ze al snel weer uit en vertrekt ze met haar blauwe stinkdoos en 5 grote zakken maïs, die nog even van het dak af worden gegooid, de velden in.
                In Huambutio stap ik uit, wat nog minder dan 3 keer niks is, letterlijk 5 huizen en een spoorlijn die buiten gebruik is. Nu is het wachten tot er een auto of misschien een lokaal taxietje voorbij komt die mij naar Caicay meeneemt. Hier buiten de stad zijn de weersomstandigheden veel heftiger en terwijl het in Cusco een ‘zonnig dagje’ is zit ik hier echt lekker weg te bakken, geen zonnebrand, geen petje om mijn haarlijn te beschermen. Een auto komt snel (voor Peruaanse begrippen, slecht een half uur hoefde ik te wachten). Het laatste stukje route tussen Huambutio en Caicay is echt prachtig, je moet over een krakkemikkige brug heen want er  stroomt een grote rivier en je rijd echt een afgelegen bergdal in.

Het balkon, waar we onze vrije tijd verspillen met boeken lezen

                Even later stap ik uit in Caicay, net op tijd voor de lunch. Ik open de blauwe, ijzeren poortdeur en kom er achter dat er niemand is, op 2 pasgeboren pups na. Ik dump mijn spullen en zielsgelukkig neem ik de pups op schoot, mamahond Nacho komt naast me zitten. Ik kijk uit naar de lunch en ben blij dat ik aan het pompoenmoesje van gisteren wat Eddy ons voorschotelde heb kunnen ontsnappen, wat we hoogstwaarschijnlijk vandaag voor herhaling zouden krijgen. Ik ben gek op het eten hier in Peru alleen dat pompoenmoesje en een ander soort grijze graanpap, wat smaakt zoals paardenstront ruikt, gaan er bij mij echt niet in. Gisteren heb ik precies 1 uur en 10 minuten gedaan om met een pokerface het pompoenmoesje naar binnen de werken. Even later verschijnen daar Ernesto en Dina door de blauwe, ijzeren poortdeur en zijn blij dat ik er weer ben. Dina gaat snel de lunch voor mij opwarmen. Een kwartiertje later schuif ik hongerig aan tafel maar al snel daalt mijn humeur naar min 50. Weer een vervloekt pompoenmoesje. Na het eten ga ik naar de projectzaal en veeg een uur lang de vloer. Of nou ja, de fundering want een echte vloer ligt er niet in. Al eerder heb ik overwogen om het laatste bedrag wat nodig is om cement te kopen te doneren, zodat we de tegels kunnen gaan leggen en ik besluit nu om dit plan door te gaan zetten. 

kids

De kleintjes leren een potlood vast te houden ( de "pengreep", even speciaal voor Thies)

Lore & Pati puzzelen

Israel (2 jaartjes) maakt puzzels van 100 stukjes alleen!!

Om 3 uur komen de kinderen. De presentielijst heb ik klaar, een emmertje met water, handdoekje en zeep staan gereed, de tandenborsteltjes zijn mooi gesorteerd en met een roze mentholtandpasta trek ik ten strijde. Zo brengen we ze een beetje persoonlijke hygiëne bij, wat ze van huis uit niet meekrijgen. Hun kleertjes zijn onwijs vies, worden 2 weken gedragen en zitten vol met gaten. Onderbroekjes hebben ze niet, waardoor soms door de gaten in de broek heen geslachtdelen te zien zijn. Je wordt er verdrietig van om zulke kleintjes zo te zien rondlopen. Tot mijn gigantisch geluk is er 15 minuten voor 3en een nieuwe vrijwilligster,genaamd Lore, gearriveerd (en ons team werd op woensdag nog versterkt door Suzie!) en zij neemt de presentielijst van me over. In 30 minuten hebben alle kinderen hun tanden gepoetst (of gepoetst laten worden), handen gewassen en zijn tevreden binnen aan het spelen. Tot mijn grote verbazing herkennen de meeste kindjes me nog en respecteren ze me als een echte ‘juf’. De kleintjes zetten we aan het kleuren en stempelen, de oudere jongens spelen met blokken en de oudere meiden duwen we een poster van het voetbalteam van Real Garcilaso onder de neus waardoor die de volgende 2 uur giechelend spenderen. Ik zet me neer op de stoel achter het bureau en voel me eventjes het Baasje, trots op mezelf en Lore. Waar doen we het eigenlijk voor? Zodat de kindjes van de straten blijven, goed met elkaar leren omgaan, wat algemene kennis opdoen, lekker kunnen spelen in plaats van aan het werk gezet worden door de ouders en even de zorgen van thuis kunnen vergeten.

Vandaag hadden we een nieuwe professor voor de klas, weliswaar nog in Luier 

De meiden na een lesje Engels-Spaans-Quechua

de bezemploeg

                Donderdag was er weer een grote schok tijdens de lunch, nog voor de lunch vermoedde ik al dat ik de verschrikkelijke geur van pompoenmoesje scheen te ruiken maar ik kon niet geloven dat er werkelijk weer hetzelfde als maandag zou worden geserveerd. Afijn, achteraf had ik natuurlijk kunnen weten dat hier in Peru álles mogelijk is, dus ook 2 keer per week een pompoenmoesje. Ik heb me nogmaals door het pompoenmoesje heen gewerkt, wat deze keer minder heftig smaakte maar wat ook kan komen omdat ik er getraind in raak met mijn neus dicht te eten. S’avonds heb ik er onderuit weten te kruipen door te zeggen dat ik geen honger had en geen hoofdgerecht hoefde. Helaas was het voorgerecht een kalebassoep, dus ik was alsnog onwijs verzadigd met pompoenachtige zaken.

Israel wast de handjes

leren tandjes poetsen

                Het leven in de dorpen hier is  niet zo gemakkelijk. Er wonen slechts 100 mensen, vrijwel geen enkel huis heeft stromend water of elektriciteit. Het gebouwtje waar ik woon is relatief luxe want wij hebben stromend (maar ijskoud) water (soms!) en elektriciteit heeft ons gebouwtje ook (soms!). Opvallend is wel dat het stadhuis een prachtig modern gebouw is, gigantisch groot en waar zelfs een internetverbinding te vinden is. Er heerst hier een ongelofelijke Macho cultuur en we treffen de moeders van onze kindertjes regelmatig aan met blauwe ogen. Onze kokkin, Gloria, werd ook mishandeld door haar man en heeft een jaar geleden besloten het dorp te verlaten met haar dochters. Nu is zij terug en is de schande van het dorp, ze wordt compleet genegeerd. Ook heb ik een verhaal gehoord over een vrouw die al 4 miskramen heeft gehad en haar man vertelde haar dat ‘wanneer zij nogmaals hen kind zou vermoorden hij haar zal verlaten’. De mannen lopen tevens al vanaf vroeg in de middag dronken over straat en de vrouwen werken op het land.

toekomstige ingenieurs

bioscoop (inclusief stoffig tv'tje)

                Ook ben ik, in de 3 dagen dat ik hier ben geweest twee weken geleden, weer vegetarisch gaan eten. Dit naar aanleiding van een live horrorfilm die we hier dagelijks zien afspelen, namelijk wanneer de varkens in de achtertuin worden geslacht. Het expliciete geval wat mij weer vegetarisch heeft getoverd betrof een vrouw die vrij weinig verstand had van het doden van een varken wat er in resulteerde dat we 15 minuten naar varken wat schreeuwde van de pijn hebben moeten luisteren. Het beest was al meerdere malen op de kop geslagen en bloedde uit alle gaten, maar mevrouw sloeg niet hard genoeg en dus besloot ze uiteindelijk het beestje maar levend langzaam de keel door te snijden. Hoewel ik in eerste instantie niet vegetarisch ben vanwege het dierenleed, wil ik hier niks meer mee te maken hebben. Ook niet met alle dieren die wel snel en ‘humaan’ worden gedood. Achteraf keek ik terug op mezelf en vroeg me af wat me ertoe heeft gezet om hier weer te beginnen met het eten van vlees, maar toen ik terugkeerde naar Cusco vanwege de blaasontsteking en ik mijn familie vertelde dat ik geen vlees meer at herinnerde ik het me weer. Ze kunnen het niet waarderen en niet begrijpen waarom iemand geen vlees wil eten, ‘want het beestje is toch al dood’. Nou dat hebben we nu van dichtbij meegemaakt, die is inderdaad mooi dood. In ieder geval, ze vallen me keer op keer lastig en proberen me constant vlees voor te schuiven. Hoe grote hekel ik ook heb aan het weggooien van voedsel, ik blijf het nu volhouden in de hoop dat ze snel stoppen met het voorschotelen van vlees. 

Taart bakken met Suzie en de meisjes

onze oven (stoel nodig om het deurtje goed te sluiten)

Met de kleine meisjes "taarten" bakken in de tuin

                De douche hier is ook een verhaal apart. Na vier dagen overleefd te hebben zonder stromend water hadden we dan eindelijk water en de mogelijkheid om te douchen. Ik heb me de douche in gewaagd en moest het uiteindelijk met een pisstraal doen. Het tuitje van de douche stond gericht op de muur, waardoor ik op mijn tenen moest staan met mijn kop tegen de muur om mijn haar uit te kunnen spoelen. Om over de hygiëne nog niet te spreken, ik heb maar lekker een keer met flipflops aan gedoucht. Ook als je handen iets te dicht bij de douchekop terecht komen wordt je even heerlijk elektrisch geschokt! Buiten dat om en de verrekte kou die de rest van mijn lichaam had omdat ik niet onder het pisstraaltje paste was ik wel gelukkig en ben ik nu heel blij dat ik heb kunnen douchen.

Suzie poseert

                Het voelt goed om na een periode pauze, reizen en dansen weer vrijwillig werk te verrichten. In tegenstelling tot het vorige project in Cusco heb ik hier wel het gevoel dat we nuttig bezig zijn en ik voel dat ik het leuk ga vinden. Een wereld gaan we er niet mee veranderen, maar alle kleine stapjes zijn super en enkele van deze kinderen uit het dorp zullen een betere kans op een toekomst hebben door hun kleine kennis van het Engels of zullen misschien niet sterven aan een ziekte omdat ze geen vieze handen hebben die ze in de mond kunnen stoppen. Ik heb zin in volgende week.