Medy: # 52 Und jetzt...

Een update over waar ik me bevind! Long time, no hear. Ik rol van het ene in het andere.. Na 1 maand terug te zijn uit Peru en in Nederland alle vriendjes en vriendinnetjes op gezocht te hebben begint het toch te kriebelen: ik wil weer weg. Uit noodzaak heb ik een baantje nodig om een deel van het geld van mijn reis terug te verdienen, maar het zit niet in mij om dat om de hoek bij de supermarkt te zoeken, dat moet grootser en verder weg op een nieuwe plek, met nieuwe indrukken en impulsen. Tijdens mijn zoektocht naar werk stuit ik op De Berghut, in Rauris. De bergen roepen, Hans en Nel willen me in het team hebben en daarom wordt de backpack na 33 dagen rust weer ingepakt.

Om me 1000 kilometer te verplaatsen en te landen in Oostenrijk. Hoe bevalt het me tot nu toe? Het gaat met ups en downs en dat kan ik best eerlijk vertellen. Al weer zo veel geleerd, als je mij begin april had verteld dat ik tegen deze tijd broden kon kneden en bakken, kleine kennis heb opgedaan van eetbare zaken die hier om ons heen in natuur groeien, verstand heb van juiste hoeveelheden babymelkpoeder mengen met lauwwarm water, een kampvuur en een houtkachel kan stoken en wat al wel niet meer, dan had ik het niet geloofd. Ik heb alweer zo veel leuke, interessante mensen ontmoet en dan met name ons teampje van 5 man sterk + Hans en Nel. Hoewel we met zijn allen als complete 'strangers' op de heenreis in een auto gepropt zaten met het gekke idee dat we 3 maanden samen zouden gaan leven, zitten we nu echt full time op elkaars lip en zijn we huisgenoten, collega's maar boven alles vrienden geworden. Oostenrijk is onwijs mooi, ik ben er eerder geweest met paps & mams toen ik misschien 11 jaar was en ik kan het me nog herinneren nu ik er weer ben. Alle beekjes met helder bergwater (of bruin bergwater vanwege de modderstromen), besneeuwde toppen, een landschap in allerlei kiwi kleuren, lichtgroen, donkergroen, bruin, geel. Velden vol boterbloemen en madeliefjes en milka koeien op de alm.
Toch valt het me soms ook zwaar om hier te zijn, zo kort na mijn reis in Peru. Ik vind het gek om Peru een 'reis' te noemen. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik me begin te realiseren dat Peru echt als mijn thuis voelde. Er zit niets anders op dan op een dag terug te gaan en te zien of het gevoel er dan nog steeds is. Hoewel ik nu al 2 maanden terug ben en je zou denken dat ik redelijk gewend ben, werkt het bij mij misschien wel omgekeerd. De eerste periode was alles vreemd, weer als nieuw en ook wel weer interessant. Maar met de tijd begin ik toch te verlangen naar de gewoontes die ik in Peru had, ik stoor me regelmatig aan dingen hier in Europa. Ik mis het spreken en horen van Spaans, ik betrap mezelf constant op denken in het Spaans, ik mis bepaalde smaken, de straten van Cusco, de eenvoud, de kortademigheid die je eraan herinnert dat je écht écht heel hoog woont, de muziek in de bus en nog tig dingen. Ik wil best zeggen dat ik wel heimwee heb, misschien, als het zo voelt. Opvallend hoe erg een 'reis' je kan veranderen, je kijk op dingen, je ideeën over leven.

Peru is een deel van mij geworden en kan ik moeilijk van me af zetten, maar nu ben ik lekker in Oostenrijk! Hieronder een fotoreportage