#49 Ben ik thuis?

Zoals velen al weten, ik ben weer in Nederland. Zondag middag na een reis van 17 uren kwam ik aan, mijn lieve vrienden stonden me op te wachten op het vliegveld samen met mijn mama en mijn broer. De gehele vlucht heb ik zitten piekeren over van alles en nog wat want met mijn hoofd zat ik nog in het afscheid. De tranen van mijn Peruaanse familie en vrienden daar, de laatste omhelzing van Mauricio. Ik wist niet hoe ik moest reageren wanneer ik mijn vrienden weer zou zien en toen ik ze ook daadwerkelijk zag had ik zo'n dubbel gevoel dat ik maar moest huilen. Ik wilde terug maar ik vond het ook weer fijn om ze allemaal te zien.

          Op het moment ben ik weer 4 dagen in Nederland en wennen gaat niet heel goed. Mijn kamer leek niet meer van mij maar van een ander meisje, omdat er geen bewijs te vinden was van mijn reis terwijl deze mij zo veranderd heeft. Tot half 6 'sochtends heb ik spullen uit Cusco in mijn kamer gezet om me thuis te voelen. Ik ben nog altijd verward want ik zie mijn omgeving maar mijn lichaam lijkt niet aanwezig te zijn en er niet te horen. In mijn hoofd zit ik nog tussen de drukte van Peru, de kleurtjes, de stanken, de mensen, de gekte van de toeterende auto's in de stad. Ik herken alles in Nederland, maar ik kijk er met nieuwe ogen tegenaan en het is niet 'gewoon' meer, want het leven in Peru dat was voor mij gewoon geworden.
          Het voelt ongemakkelijk om wc papier door het toilet te spoelen, zelfs al weet ik dat ons riolering systeem dat aan kan. Het is raar dat ik mijn bord niet hoef af te wassen maar het gewoon in de vaatwasser kan zetten. Onze magnetron wist ik niet meer hoe ik die gebruikte en ook enkele spullen in het huis ben ik vergeten waar ze staan. Het gevoel van mijn fiets was ik ook kwijt, want gisteren voor het eerst de bochten om bij mij thuis de oprit af gingen niet al te best. De snelle chatgesprekken van mijn vriendinnen kan ik niet goed bijhouden, in 10 minuten werden er 117 berichtjes heen en weer getypt en ik zat zwetend op het puntje van mijn stoel. Ik heb zelfs mijn agenda weer tevoorschijn gehaald, want ik heb plotseling afspraken voor halverwege en eind mei.. In de douche voel ik me een aso, zo'n mooie stortdouche hebben we, ik douche nu 1 keer per 2 dagen 5 minuutjes. Mijn huis is net een hotel. De variatie aan voedsel in de koelkast is ook onwijs en het merendeel is geïmporteerd uit landen zoals Peru. Het uitzicht hier is tot de horizon! Door een gebrek aan bergen kun je werkelijk de zon in het gras zien zakken. De wereld om me heen is bruin en grijs, niks geen blauwe, oranje of roze woningen te vinden, bomen hebben nog geen bladeren. Gelukkig zitten we aan het begin van de lente en heb ik al de eerste narcissen en hyacinten gezien.
       Ook vogel komen terug vanuit het zuiden. Gisteren zag ik de eerste grote vogels (ganzen geloof ik) overvliegen terwijl ik op de fiets zat. Die vogels hebben, eigenlijk net als ik, de gehele winter in Zuid Afrika of Zuid Amerika gezeten en zijn nu net als ik terug in het noorden. Zij hebben echter de hele weg op eigen kracht afgelegd en ik heb een beetje dom voor me uit zitten staren in een vliegtuig. Bij mij reist er de vraag: ben ik weer thuis? Nee, dat kan ik niet zeggen, want wat ik nu nog gewend ben is hoe er in Peru geleefd wordt. Maar met wat meer tijd hier kan ik ook hier weer aan wennen. Komen de vogels weer 'thuis'? Nee dat denk ik ook niet. Ik denk dat voor hen het noorden en het zuiden allebei hun thuis is. Dat is wat ik nu ook doe, ik heb twee 'thuizen'. Eentje in Nederland en eentje in Peru.

WOGNUM

CUSCO