#47 Reflectie

10 april 11:00. Dan is het vandaag 10 april, 10 dagen voor vertrek, 10 dagen voor terugkeer. Een vriend stuurde mij een mooi filmpje waarin gezegd wordt dat terugkeren niet bestaat. Dingen zijn veranderd, ik ben anders, niets zal nog hetzelfde zijn. 7 maanden heb ik een dagboek bij gehouden wat onderhand een word-bestand van 52 pagina's in beslag neemt, nog slechts enkele nieuwe verhalen zullen dit gaan aanvullen. En mijn eerste woorden die ik heb geschreven, die ik ook op deze blog heb geplaatst, zijn de mooiste van alles en wat ik toen gezegd heb is waar. Als ik dat nu teruglees en kijk naar de afgelopen 7 maanden, dan kan ik zeggen dat dit de 7 belangrijkste en mooiste maanden van mijn leven zijn geweest.
            1 oktober in het vliegtuig stappen, leek een hele opgave, alleen er heen, alles onbekend. Ik kan het gevoel me nog precies terughalen, een brandend enthousiasme in mijn lichaam. Wat liet ik achter? Voor mijn gevoel niet veel, mijn vrienden en familie zou ik lang niet zien, maar er tegenover stond een nieuwe wereld die ik ging ontdekken, een droom die ik eindelijk zou waarmaken. En dat heb ik gedaan, een droom waargemaakt. In het echt is het nog veel mooier en beter geweest dan ik me ooit had kunnen voorstellen in mijn droom. Ik heb nieuwe familie gevonden, nieuwe vrienden voor het leven gemaakt, mijn hart gedeeld met iemand van de andere kant van de planeet, om erachter te komen dat het past, dat het kan en dat het goed voelt. Al 7 maanden lang ben ik iedere dag bewust gelukkig, gelukkig met mijn ontdekkingen, gelukkig met veranderingen, gelukkig met de keuzes die ik gemaakt heb, vooral gelukkig met mijzelf.
           20 april in het vliegtuig stappen, wordt de grootste opgave die ik tot nu toe zal moeten volbrengen. Om meerdere redenen. Ik moet achterlaten wat ik hier gevonden heb. Ik ga terug keren naar een o zo bekende wereld die niet meer hetzelfde voor mij zal zijn. Ik ga nogmaals, en nog veel harder tegen mijzelf aanlopen dan dat ik al gedaan heb in de afgelopen 7 maanden. Ik zal veel gaan missen. Ik heb dingen gezien en gedaan, die te omschrijven en te vertellen zijn, maar bepaalde gevoelens die ik heb zijn niet te delen. Hoe ik veranderd ben in mijn manier van tegen de wereld en zaken aankijken, dat zit nu in mij en heeft me gevormd. Wat ik bij me houd zijn herinneringen, verhalen, een nieuwe kijk op het leven, nieuwe dromen om te verwezenlijken en dat is wat mij gelukkig maakt. Graag lees en deel ik nog een keer mijn aller eerste woorden, vlak voor ik vertrok, die mij aan het huilen kunnen maken.

30 september 20:37. Mijn laatste gedachten op Hollandse bodem. Dus hier zit ik nu achter mijn computer. Naast me staat mijn backpack van slechts 18 kilo die toch echt wel zwaar is, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik de afgelopen 3 maanden de sportschool heb ontweken. Morgen vlieg ik 10558.72 kilometer van huis. Ik vraag me af waar ik in vredesnaam aan begonnen ben, het is overweldigend. De hoeveelheid voorbereiding die er in is gegaan, de kosten die er aan vast zitten, de mensen waar ik de afgelopen week afscheid van heb genomen. Ik vraag me af wat ik mee zal gaan maken en als wat voor mens ik zal terugkeren. Ik kan me geen voorstelling maken van hoe ik tegen de wereld aan zal kijken over 6 maanden. Het enige waar ik zeker van ben is dat de wereld zoals ik die nú ken nog slechts 27 uur zal 'bestaan' en daarna stap ik op Peruviaanse bodem en zal alles veranderen. Dit plan spookt al sinds mijn 13e door mijn hoofd, over 2 weken wordt ik 19. Hoe snel zijn de afgelopen 6 jaar voorbij gevlogen? Hoe snel zullen de komende 6 maanden voorbij vliegen? Wat ik morgen ga doen is het juiste, het is wat ik het aller liefste zou doen op dit moment en m'n hart staat in brand als ik er aan denk. Het klopt letterlijk sneller dan normaal en ik ben er nog niet eens. Ik ga proberen dit gevoel vast te houden en te genieten van elke seconde die ik zal meemaken. Het gaat echt gebeuren. Ik ga dit doen. Bring it on.

1 oktober 2012

6 april 2013