#5 Peru

De eerste 2 dagen in Lima.





2 oktober 20.30: Ik ben meteen in het diepe gegooid bij aankomst. Judith en Miguel zouden me oppikken van het vliegveld. Toen ik de aankomsthal in liep ging het al mis: 300 schreeuwende Peruanen met bordjes, maar mijn bordje was niet te vinden. Vervolgens scheen mijn mobiel ook niet te werken binnen Peru. Ik heb een uur rondgelopen en stiekem slaat dan paniek toe. De taxi chauffeurs zijn net bloedhonden, ze ruiken direct dat je kwetsbaar bent. Vervolgens ben ik mijn 15 dollar gaan wisselen voor Soles en heb me gehaast naar een telefooncel, taxi chauffeurs van me af slaand. Ik had net de dochter van Judith en Miguel aan de lijn toen ze ineens voor me opdoken met een bordje ‘Medy Pijper, Pocahontas’. We hebben een taxi genomen en dat was gekkenhuis. Lima, midden in de nacht is gekte. Ramen wijd open, toeterende auto’s, harde muziek, men rijd veel te hard, 10x mijn kop gestoten want ik ben te groot voor hun kleine auto’s,  dealers en hoeren langs de weg en ik was blij dat ik niet alleen was. Mijn eerste indruk van het huis van de Barreto familie was triest. Alle benodigdheden staan er, een bank, een tafel met stoelen, tv’tje, keuken, badkamer, bedden, maar daar houd het dan ook op. Niks gezellig, geen schilderijtjes aan de muren en tl-buizen in de slaapkamer. Nu, een dag later, denk ik al anders over hun appartementje. Vandaag zijn we Lima in geweest en ben ik met de Combi (een busje van 3 bij 2 meter) door ‘La Victoria’ gereden, een van de mindere wijken van Lima. De eerste gevoelens van ongeloof gingen hier door mijn lijf. Een aftandse achterbuurt vol met zwervers, bedelaars, vieze straatkraampjes, maar zó veel mensen. Het stikt er van de mensen en ik kan me geen voorstelling maken van de woningen die zich achter de kapotte ramen en vieze muren bevinden. De Barreto familie is zacht uitgedrukt ‘rijk’ en ik ben een multimiljonair met mijn mobieltje waar 3 nummers en 20 foto’s op kunnen.
                Nadat Miguel me een lesje heeft gegeven over de industrie in Peru, de verschillen tussen rijk en arm en ik praktisch alle Peruaanse fruitsoorten kan opnoemen besluit hij dat we de Pacific Ocean gaan bekijken en ik Cerviche moet proberen. De oceaan is wild, er zijn hoge golven en het water maakt een hels lawaai. Aangezien het in Lima bijna altijd bewolkt is en nu dus ook, is de oceaan spectaculair en gruwelijk tegelijk. Er hangt flinke mist en in de verte zijn wat lichten van boten te zien op het water. Later op de middag gaan we uit eten met Judith en hun kleindochter Alejandra om Cerviche te proeven. Ik heb geen idee wat ik moest verwachten maar ik krijg uiteindelijk een giga berg koude, rauwe vis in een super zure saus en het was niet te vreten, dus pokerface op en kauwen maar. Ik begrijp niet hoe dat kleine meisje van 6 jaar er van smulde alsof het een zak friet was. S’avonds wandelen we door het park en halen een ijsje, ze stellen me veel vragen en ze vertellen me over Peru en met name Lima. Ik wil zo veel mogelijk helpen met afwassen of een dinertje betalen maar hun gastvrijheid overschreeuwt mijn pogingen en ze lijken er van te genieten dat ze me kunnen verwennen en helpen.
                Terugkomend op de Combi, dat is een ervaring apart. In het busje is plek voor 6 mensen, maar in Lima passen er 20 in volgens de chauffeur. De busjes zijn compleet aan gort, hebben al heel wat ongelukken doorstaan gok ik zo (gezien het rijgedrag van de mannen) en een extra hulpje staat in de opening van de schuifdeur om die dicht te houden tijdens het rijden. Wanneer er een stop nadert schreeuwt de man door de open ramen naar buiten en sjort wat kinderen en oude vrouwen naar binnen. Net wanneer je denkt dat er echt niks meer in past besluit een straatmuzikant met zijn gitaar, panfluit en tamboerijn een stukje mee te rijden om een concertje weg te geven en wat geld te vangen. Geplet tussen een aantal niet te frisse Peruanen aanschouw ik de hele boel met een glimlach. Ik bestudeer de gezichten van de mensen, veel Peruanen stammen grotendeels af van de Inca’s en dat is te zien. Grote, getinte, platte gezichten, donkere ogen, glimmende zwarte haren en velen hebben diepe groeven in hun gezicht die met de jaren zijn gekomen. Ze hebben hoge jukbeenderen en grote maar smalle neuzen. Ik vind het mooie mensen.
                Morgen koop ik een nieuw mobiel en een grote bos bloemen voor Judith en Miguel. Ook brengen ze me morgenavond naar mijn hostel in de wijk San Miguel. Daar ga ik goed uitrusten want donderdag heb ik een busreis van 4 dagen te gaan naar Cusco. Ik ben bekaf van alle nieuwe indrukken. Hasta pronto, we’ll keep in touch! Foto’s volgen.