#140 On the road again

Wij zijn weer onderweg! Afgelopen zondag hebben wij ons geliefde appartementje achtergelaten, niet geheel zonder de onnodige stress over papierwerk, contracten afronden, al het gedoe wat met het huren van huizen te maken heeft et cetera. En die rugzakken moesten weer gepakt worden... 9 maanden leven gaan weer in een backpack, dat is altijd een klusje! Dit keer zijn we geland in Zwitserland om voor 6 weken bij Wen Lynn zijn familie en vrienden te verblijven en vervolgens hopen we door te gaan naar Zweden voor een periode om te werken, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Lees meer om ons verhuis avontuur te volgen.

Wen Lynn moedeloos over zijn koffer

Hier begon het allemaal.. We hadden bedacht dat we onze laatste week in Spanje aan het strand zouden doorbrengen, biertjes drinken en bootjes kijken, maar dat pakte natuurlijk anders uit. Alles wat we begonnen waren moest weer afgerond worden en het heeft ons vele dagen gekost. Het appartement boenen en alle religieuze beeldjes van de eigenaresse uit de kast trekken en oppoetsen. En voor Lynn, die een matig probleem van 'verzamelwoede' heeft, was het tijd om zich over zijn koffer te buigen. Nu ben ik al een volleerde rugzak pakker en gooi ik gemakkelijk al mijn spullen op de hoop voor donatie, Lynn kan dat niet zo goed. Het heeft hem ongeveer 15 a 16 uur gekost om zijn koffer op het juiste gewicht te brengen, een maximum van 23 kilo. 

Om ons uiteindelijk op Zondag richting het busstation te begeven met een lading aan véél te zware koffers, rugzakken en gitaartassen. Hernia's opgepast! De hitte was amper uit te houden, het was 37 graden en we moesten al ons spul de hele stad door slepen, om uiteindelijk uitgeput in de bus richting Sevilla neer te ploffen. Waar ons uiteraard een nog veel fijnere verassing op ons stond te wachten: 42 graden! Weer een mijlpaal in mijn leven, en het hete windje wat door de stad woei hielp ook niet echt. Voor onze laatste avond in Sevilla zijn we uit eten geweest en op een dakterras hebben we het laatste Spaanse wijntje achterover gegooid. Toch wel jammer...

Eenmaal in het hotel nam ik een koud bad en hebben we de airco hoog gedraaid.. De grootste fout van mijn leven! Dat zou ik de volgende ochtend gaan ervaren...

42 graden in Sevilla.. O nee...

Mijn drankje met de kathedraal op de achtergrond

Een warme zomeravond..

Maandag ochtend om 5:00 uur gaat mijn wekker en ik voel me verschrikkelijk met een onwijze koorts. Koud, heet, koud, heet, misselijk, hoofdpijn, en we hebben een 16 uur lange dag voor de boeg met een giga lange overstap in Barcelona. Ik weet mijn spullen bij elkaar te rapen en in een bus richting het vliegveld te ploffen. De uurtjes die daarop volgden waren verschrikkelijk; in de rij staan hier, in de rij staan daar, en elke stap die ik zette bonsde keihard door in mijn hoofd. Lynn zijn koffer was waarachtig 23.0 KG! daar hadden we een kort joepie momentje om me vervolgens in het vliegtuig hardop af te vragen waarom ik met nat haar en de airco aan te gaan slapen. In Barcelona aangekomen heb ik een aantal uur koortsig op de grond in de tuin liggen slapen, tot een uur of 16:00 in de middag en ik ineens een helder momentje had. Het begon me te dagen dat ik een pakje paracetamol in mijn rugzak had zitten... Haleluja! Nog nooit heb ik zo snel een pil mijn lichaam ingewerkt. En warempel kon ik om 17:00 uur weer een beetje lachen.

Mijn eerste lachje na een verschrikkelijke ochtend

Na een poosje vertraging zaten we uiteindelijk op de vlucht richting onze eindbestemming: Zwitserland! Met een veel te duur vliegveld-maaltje in de maag kon ik rustig naar buiten kijken en heb ik deze foto weten te nemen van de Zwitserse Alpen.. Wat mooi he?