#21 Meanwhile @ Hogar Jesus mi Luz

13 november 13:00. Weinig geslapen en doodmoe sleep ik mezelf uit bed om 7 uur. Douchen, ontbijten, op weg naar het project. Om iets voor 8 loop ik met mijn ipod op door de stad. Ik kruis het centrum en begeef me richting de buitenwijken in de bergen waar de jongens wonen. Ik heb er niet zo veel zin in, vandaag is er een vervelende lerares die me geen spelletjes laat spelen met de jongens die geen huiswerk hebben en zich vervelen. Na 40 minuutjes wandelen, mijn hartspier trainend de berg op, ben ik er. Lachende gezichtjes kijken vanuit het raam op de bovenverdieping naar buiten. ‘Amiga amiga! Hola Medy!’ De jongens zijn s’ochtends altijd wat sloom. Begrijpelijk, ze staan elke dag om 5 uur op, vegen twee uur lang het gehele terrein en hebben om 7 uur ontbijt. Daarna eten ze pas weer om 1 uur s’middags.
                Ik mag inderdaad geen spelletjes doen met de jongens die geen huiswerk hebben omdat ze niet naar school mogen of met de hardwerkende jongens die al klaar zijn. Gelukkig heb ik om 10 uur mijn project met 5 jongens, Alex, Ronald, Freddy, Marco en Paolo en kunnen we een uurtje knutselen. Buiten zijn de oudere kinderen druk aan het werk op het voetbalveld. Aanstaande zaterdag wordt er een sporttoernooi gehouden wordt me verteld, van 8 uur tot 1 uur. Ik besluit te gaan kijken of ik kan helpen. Er wordt me een kwast in de hand gedrukt en ik mag de middenstip  verven, een hele grote eer natuurlijk. Ondertussen wordt er een beetje slap geouwehoerd onderling terwijl we wegbranden onder de bloedhete zon. Mijn huid staat in de fik en wordt rood, de jongens zijn in sweaters met sjaals om aan het werk. Maffe Peruanen, ze hebben het koud. 

De middenstip verven

Actiefoto

                Later kom ik Daniel tegen in de gang. Hij zit in zijn eentje en is een beetje van slag. Ik ga bij hem zitten en vraag wat er is. ‘Nada, nada’, zegt hij me. ‘Daniel, we zijn vrienden. Kom op, je kan het me vertellen’ en hiermee haal ik hem over. Zijn tante en vader zijn op bezoek en zijn aan het praten met de directie. Hij weet niet precies waarom maar het gaat over hem. Hij is bang dat hij straf gaat krijgen. Ik geef hem een knuffel en laat hem verder met rust, ik kan hier ook niet bij helpen. Een uurtje later zie ik hem buiten zitten met zijn vader. Ze lijken in gesprek maar er is een afstand van drie meter tussen hen in. Daniel opent de deur voor hem en laat hem van het terrein af. Geen knuffel of niks. Vervolgens dwaalt hij wat rond langs het voetbalveld. Ik ga naar hem toe en vraag of alles goed met hem gaat en wat de mensen over hem besproken hebben. Hij verteld me dat hij naar huis mag voor kerstmis, dat al zijn zussen en broers er zullen zijn en dat hij dan zijn familie weer te zien krijgt. Ik kan zijn emoties moeilijk peilen, in principe is dit goed nieuws maar Daniel is ontzettend neerslachtig. Ik vraag hem of hij hier gelukkig mee is en hij zegt van wel. Ik krijg het gevoel dat hij angstig is en eigenlijk niet naar huis toe wil. Ik heb geen idee wat hij daar heeft meegemaakt of hoe lang hij zijn familie al niet heeft gezien. Hij weet waarschijnlijk geen houding te geven wanneer hij terugkeert naar zijn thuis.
                Om tien uur gaan we knutselen, gisteren hebben we met succes al een heel stuk van de muur versierd. De jongens zijn enthousiast dat ze mogen tekenen wat ze maar willen, want normaal gesproken mogen ze alleen afbeeldingen natekenen. Sommigen hebben de neiging om er een boek met voorbeelden bij te pakken maar ik probeer ze te motiveren om hun fantasie te gebruiken en zelf te creëren. We maken een zee, huizen, bomen, de zon en de maan, heel veel hartjes, poppetjes, katten en boten. Her en der wordt er een geslachtsdeel getekend maar dat komt uiteraard niet op de muur. Hoewel het gisteren foutloos verliep en gezellig was gaat het vandaag wat anders. Paolo en Alex zitten elkaar constant dwars. De een klikt aan mij dat de ander potloden steelt en andersom. Op een gegeven moment beginnen ze elkaar stompen uit te delen en ik probeer ze uit elkaar te houden. Een half uur gaat het zo door en dan ben ik het zat. ‘Ik wil graag met jullie leuke dingen doen maar als jullie constant aan het vechten zijn heb ik er geen zin meer in. Misschien kies ik morgen andere jongens uit om mee te werken. Nu gaan we opruimen’. Paolo begint bij me te slijmen want hij wil morgen ook weer tekenen maar Alex is boos. Hij gaat stiekem naar de muur toe en trekt al zijn eigen creaties er af. Ik zeg hem dat de muur een project van ons samen is en dat ik het niet leuk vind wat hij doet. Hij begint tegen een muur te rammen en ik laat hem met rust, negativiteit mogen we hier niet belonen met aandacht. De andere jongens beloof ik dat we morgen verder werken maar dat we nu samen naar buiten gaan om te spelen. Ze willen graag verder tekenen maar ze snappen het wel. 

Concentratie

                De ochtend is voorbij en ik ga terug naar huis. Dit waren slechts 4 uren van mijn dag maar er gebeurt vrij veel. Ik heb honger en ben nog steeds een beetje moe. Ik praat thuis met Fabienne, een ander Nederlands meisje dat bij ons in huis woont, over Daniel. Het bizarre is dat je wéét dat er kinderen zijn die thuis misbruikt en mishandeld worden, dat zie je op tv, dat hoor je in de straten, maar wanneer het zo dichtbij komt is het moeilijk voor te stellen. Het is moeilijk om een idee te krijgen van wat dit kleine vriendje heeft meegemaakt. Ik ken hem niet anders dan dat hij vrolijk is en overenthousiast en fanatiek tijdens kaartspelletjes, maar af en toe vang je een glimp op van wat er achter het lieve gezichtje schuilt. Waarom is hij bang om terug te keren? Waar denkt hij over na? Wat zal er van hem worden, wat voor mogelijkheden heeft hij, hoe gaat hij zich ontwikkelen als een volwassen persoon? In hoeverre zal zijn verleden op deze jonge leeftijd impact hebben op zijn toekomst? Ik kan me geen voorstelling maken. 

De brug die ik s'ochtends en s'middags oversteek