#17 SALCANTAY TREK Y MACHUPICCHU

Zweet, verbrande huid, zeven blaren, gescheurde kleren, zware rugzakken, stinkende haren, plakkerig ondergoed, immense regenbuien, de hoogste bergen, macchupicchu. 16 mensen en 16 paar bergschoenen. Een warme Salcantay-familie voor vijf dagen. 

dag 1. Geen idee wat me te wachten staat. Mijn tas gepakt op de gok, met hulp van Lily en Mauricio. 2 sweaters, 4 t-shirts, 3 broeken, bikini, handdoek, medicinale middelen voor het geval dat, zakmes, zaklamp, tandenborstel, camera, pet, wc papier, sunblock en anti muggenspul. Om 5 uur s’ochtends zit ik in de bus samen met mijn groep, wat een hechte familie gaat worden. De groep bestaat uit Mauricio (Argentinië), Daniel (Zwitserland), Sonja (Zwitserland), Magda (Polen), Enrique (Spanje), Gaiska (Spanje), Angela (Spanje), Ana (Peru), John, Clammy, Bethen, Rob en Steven (England), Asaf (Israël), Jennifer (Canada) en ik. Ik ben de jongste en het kleintje van de groep. Onze gidsen heten Ruben en Juan Carlos, twee jonge jongens die beiden uit Cusco komen. Ruben laat ons meteen duidelijk weten dat dit alleen voor ‘champions’ is en we allemaal familie zijn. We doen dit samen. ‘But relax, is your vacation. Its depend you’. De bus brengt ons naar Mollepata waar we beginnen met lopen. Ik koop snel een wandelstok met een speelgoed slak erboven op, wat mijn nickname voor de rest van de trek ‘caracol’ maakt. 

                De eerste dag lopen we 11 uren en de paden zijn erg afwisselend. Voor de lunch hebben we veel shortcuts en die zijn het vervelendst. Dat gaat vrijwel recht omhoog en onze lichamen zijn nog niet goed gewend aan inspanning op deze hoogte. Ademhalen gaat lastig en ik sta te hijgen als een paard. We klimmen in totaal 1000 km want ons kampement ligt op 3850 meter hoogte in Soraypampa (een vlakte gelegen tussen twee besneeuwde bergen). Vanaf hier hebben we uitzicht op onze zwaarste klus van de gehele reis, het beklimmen van Apu Salcantay, 4600 meter. Na 11 uren sjouwen komt iedereen doodvermoeid aan in het kampement en installeren we onze tenten tussen de vrachtpaarden en het kooktoestel van onze kok Washington. Behoeftes doen we vooral niet op een toilet want zulke luxe kunnen we ons niet veroorloven. We verzamelen om de tafel en schranzen ons vol met mate de coca, popcorn en soep van Washington. Voedsel heeft nog nooit zo lekker gesmaakt, zelfs een bord stront zou er op dit moment prima ingaan. Om 8 uur liggen we allemaal in onze tent, compleet gaar en met onderbuik gevoelens. Morgen wordt pas echt afzien.

Op de groene vlakte tegen de bergwand bevind zich ons eerste kampement

de maan

dag 2. Om half 6 hebben we ontbeten, zijn de tenten afgebroken, hebben we genoeg water ingeslagen en staan we klaar om de klim van ons leven te maken. We moeten vandaag voor de lunch klimmen tot het hoogste punt, 4600 meter. Daarna is het alleen nog stijl naar beneden. Met goede moed wagen we ons in de richting van Apu Salcantay, een prachtig gezicht maar ook angstaanjagend. Ik heb muziek in mijn oren blèren om me niet aan mijn eigen gehijg te hoeven storen. Het pad gaat zigzaggend stijl omhoog. In het begin is het nog vol te houden maar na 2 uren begint mijn hele lijf te zeuren. Een tekort aan zuurstof, de helling is te stijl, mijn knieën geven op, waarom heb ik ook alweer geen paard gehuurd voor dit stuk?  Ik weet op dit punt niet dat ik nog 5 uur zo stijl omhoog moet. Ik raak achter, alle grote volwassenen ploegen zich langzaamaan de helling op en de kleine ‘caracol’ voert haar eigen strijd. Je begint te denken ‘Waarom doe ik dit? Wat doe ik hier? Waarom loop ik mezelf vrijwillig de hel in? Waarom betaal ik hier voor?’. Nog 2 uren houdt ik het vol, stap voor stap. Ik zet 3 stappen en dan sta ik 15 seconden te hijgen. Uiteindelijk bereik ik een piep klein meertje waarvan ik weet dat het over de helft is. Ik stort op de grond, plat op mijn buik en probeer lucht te krijgen. Gaiska is ook bij het meer en hij propt me vol met graanrepen om mijn lichaam wat bij te sterken. We moeten nog een stuk. Hoe ik de laatste 3 uur omhoog heb overleefd kan ik me niet herinneren maar ik weet wel dat ik op het punt van knappen stond, ik wilde gaan zitten, opgeven en janken. Na wat een eeuwigheid lijkt zie ik Ruben op een rots wachten, hij zwaait uitbundig. Ergens binnenin voel ik hoop, heb ik het bijna gehaald? Ik ploeg door, mijn laatste 40 stappen. Ik sleep mijn benen over de rand van de rots en jahoor, daar is mijn familie, uitbundig juichend en klappend ‘that’s our girl!’. Ik val letterlijk in de groepsfoto en ik ben ergens wel blij, maar ik realiseer het me nog niet. Ik kan nog niet genieten, ik ben kapot.
                We blijven eventjes op het hoogste punt in de sneeuw. Ik offer mijn steen die ik van beneden uit Soraypampa heb meegenomen aan Apu Salcantay. We hebben niet veel tijd want we moeten nog flink afdalen. Ons volgende kampement ligt in de hoge jungle in Collpapampa op 2900 meter. Natuurlijk begint het godgans keihard te regenen. Bakken water plenzen uit de lucht. Hier is onze kleding niet tegen bestendigd. We dalen 4 uur lang zonder te stoppen, vallend en glibberend van de berg over enge bergpassen. De aarde komt overal los door de regen en je voeten beginnen te schreeuwen door de tegendruk die je moet geven bij de steile afdaling. Na 4 uur komen we in het kamp en alles is nat. Door het dalen zitten vrijwel alle voeten vol met blaren. Ik heb er welgeteld 7, gigantisch en enkelen bloedend. Ik haal mijn tas op van de paarden en vis er iets relatief droogs uit. Helemaal kapot stort ik me in mijn tent en val ik in slaap onder het geluid van de harde regen.

Salcantay

Foto van de familie/champions

Onze stenen offeren

Carlos, ik en Ruben

Ons tweede kampement

dag 3. Jennifer en ik worden gewekt met ons standaard bekertje mate de coca. We kijken naar buiten, de zon schijnt en er waggelt een moedervarken met 8 kleine biggetjes langs onze tent. Ook een nieuwsgierige kip komt nog even zijn kop om de hoek steken. Vandaag hoeven we slechts 6 uur te lopen en vrijwel alleen maar naar beneden. Piece of cake denken we. Maar zelfs 6 uurtjes naar beneden is onwijs pijnlijk wanneer je voeten bezaait zijn met blaren. Toch voelt vandaag als een goede dag voor me. Ik ben vrolijk en gelukkig, ik heb gisteren Salcantay beklommen zonder hulp van een paard, zonder ooit eerder een flinke berg te hebben beklommen. 4600 meter maar liefst. Vandaag kan ik genieten van onze wandeltocht, van het uitzicht. We zitten in de hoge jungle en hier is alles veel groener, her en der ontdek je zelfs bijzondere vlinders. Dit is wel wat anders dan onze kale rots en sneeuwtocht van gisteren. Ook hebben we vandaag in het vooruitzicht dat we een douche mogen nemen.
                We lopen over hele smalle, gevaarlijke bergpaadjes en volgen een rivier het dal in. We steken een heleboel watervallen over en na 6 uur arriveren we op ons eindpunt. Vanaf hier nemen we een bus naar ons kampement. De bus is helaas te klein dus ik wordt samen met de gidsen, Angela, Asaf en Enrique op het dak van de bus gezet tussen de bagage. We waaien lekker uit en genieten van dit korte safaritochtje. Ons kampement is in Santa Teresa, 2400 meter hoogte. De rest van de dag is relaxed voor ons. We hebben de optie om met een busje naar een warm water bron te gaan om ons te douchen dus de meerderheid neemt die gelegenheid. We dobberen 2 uren in het hete water wat verwarmd wordt door ondergronds vulkanisme. Het voelt heerlijk en ik voel me schoon, ook al heb ik nog altijd geen zeep kunnen gebruiken. We keren terug naar het kamp, hebben uitgebreid avondeten en daarna zitten we rond een kampvuur en hebben we muziek op staan. Er is een klein barretje waar we cuscueñas, inka tequila en pisco sour kunnen kopen. We hebben nog wat last van een groep poedelnaakte, dronken Australiërs maar ze bederven onze pret niet. Om half 1 kruip ik in mijn tent en ik kijk uit naar de volgende dag.

dag 4. Deze dag is relatief gemakkelijk. We hebben een aantal echte ‘champions’ die er weer voor gaan en 6 tot 10 uur gaan lopen, maar het is gewoonlijk om te kiezen voor de bus en de trein om in Aguas Calientes te komen, het kleine dorpje vlakbij Macchupicchu. De blaren zijn nog zeker niet verdwenen en morgen staat de archeologische tour in Macchupicchu gepland en hier is lopen toch ook echt noodzakelijk. Om onze voeten te sparen neemt het overgrote deel een transportmiddel. Washington onze kok heeft zijn dochtertje bij zich voor een dag omdat ze elkaar anders nooit te zien krijgen. Deze mensen op de trek werken keihard, 5 volle dagen per week en krijgen dan 2 dagen vrij. Iedere week lopen ze weer de gehele trek. Ik weet niet wat hun salaris is maar ik geloof dat het een hondenbaan is. Vandaag besluiten we met de groep om de kok, de gidsen en de caballieros een flinke tip te geven. Ze verdienen het echt. We spelen de gehele dag met Aymara, het kleine meisje, verwennen haar met lolly’s en karamel snoepjes en geven haar uiteindelijk een pak kaarten cadeau. Ze is zo blij en zingt voor ons en wanneer we op de trein stappen knuffelt en kust ze ons en wil ze ons niet loslaten.
                We komen tegen 5en aan in Aguas Calientes. Hier verblijven we een nacht in een hostel. Ik deel mijn kamer met Asaf en Sonja. S’avonds gaan we met de hele familie uit eten en bespreken we hoe we het ervaren hebben. Zelfs de meest ervaren bergbeklimmers hadden een mentale struggle bij het beklimmen van Salcantay en dat maakt mij toch wel een beetje trots omdat ik het uiteindelijk ook gewoon geflikt heb. Na het eten wandel ik met een van de gidsen, Juan Carlos door Aguas Calientes. We kopen een biertje en zitten aan de rand van het water en praten over hoe verschillend onze levens zijn: hij is 24, woont in Peru, heeft aan de universiteit gestudeerd en moet kei hard werken voor weinig geld; ik ben 19, woon in Holland, heb nog niks gestudeerd maar heb de optie om te reizen. Wat is het leven oneerlijk verdeeld. 

Het derde kampement, uitzicht vanuit mijn tent

Daniël

Aymara

dag 5. De volgende ochtend moeten we om 3 uur opstaan, het vroegste tot nu toe, want we gaan Macchupicchu beklimmen en omdat we van een trek komen hebben we de mogelijkheid voor alle andere toeristen uit te lopen en Macchupicchu bij zonsopgang te zien, als eersten. In het pikdonker met onze zaklampen verzamelen we ons bij de brug naar Macchupicchu. Wanneer de poorten opengaan ontstaat er een soort van sprint: we moeten boven zijn voor de zon opkomt. Vergeleken met de rest van de trek is dit een eitje, het pad gaat steil maar we zitten niet op grote hoogte en we hoeven het maar 1 uur vol te houden. Bezweet en trots kom ik boven aan na een uur. Het wordt al licht. De groep verzamelt en we gaan samen het laatste pad op naar Macchupicchu. Een aantal bochten om, wat inca bouwwerken door, en ja; daar is het dan. We zijn er. We hebben het gehaald, onze doelen. We hebben Salcantay beklommen en we hebben 80 km afgelegd door de bergen om Macchupicchu te bereiken. Het is prachtig. Het is het meer dan waard. Geluk gloeit door mijn lichaam, ik ben zo dankbaar om hier te zijn en trots. Deze plek is magisch, omringd door een cirkel van bergen, afgesloten van de rest van de wereld. Het lijkt net de Avatar Movie. Hier hebben mensen gewoond, dit is hun uitzicht geweest wanneer ze opstonden in de ochtend. Een gesloten samenleving, een verborgen stad met slechts één toegangsweg: de incatrail en de zonnepoort. Niemand heeft dit kunnen vinden, zelfs de Spaanse kolonisatoren niet. Ik kom hier misschien wel nooit meer op deze plek in de wereld. Ik geniet er van. Ik zie alles, alle details. We zijn hier samen, met een nauw verbonden groep mensen die samen hebben gezwoegd de afgelopen dagen. Ik klim naar het hoogste punt, ga zitten en ik kijk. Ik neem alles in me op. Straks zit ik weer in de bus naar Cusco, naar mijn familie die ik daar heb. Ik kijk er naar uit om ze te zien en ze te knuffelen, maar voor nu is dit genoeg. Ik ben gelukkig.