#19 Hogar Jesus mi Luz

8 november 12.00: Deze week ben ik begonnen op het vrijwilligersproject. Even een korte uitleg over wat het precies inhoud: het heet Hogar Jesus mi Luz, het project wordt deels gesteund door de overheid. Het is een opvangcentrum voor jongens die niet thuis kunnen wonen omdat ze daar misbruikt worden. Momenteel zijn er 40 jongens tussen de leeftijd van 7 tot 17. Ze hebben allemaal een bed en mogen eens in de week een warme douche. Ook krijgen ze hier ontbijt en middageten en een stukje fruit. Wc papier heb ik nog niet ontdekt, ik gok dat ze toestemming moeten vragen bij de directie om wc papier te gebruiken. Het merendeel gaat een half dagdeel naar school maar er zijn ook jongens die helemaal niet naar school gaan omdat ze bijvoorbeeld geestelijk gehandicapt zijn. Het andere dagdeel verblijven ze in de opvang, sommigen moeten werken in de schoenmakerij of de weverij, deze hebben we op de locatie zelf zodat wanneer ze 18 zijn ze in ieder geval iets kunnen. De rest van de tijd maken ze huiswerk of spelen ze.
                Dit is het punt waarop er vrijwilligers in aanmerking komen. Ik werk er met 3 andere meiden in de ochtenden tot het middageten en onze taak is om de jongens te vermaken of te helpen bij hun huiswerk. Klinkt simpel, is onwijs moeilijk. Het huiswerk van de kinderen is te simpel voor woorden, een tekstje overschrijven en voilá. Vervolgens hebben ze een zee van tijd over, ongeveer 2.5 uur, waarin ze mogen spelen. Het probleem is alleen, er is geen speelgoed beschikbaar. Op het project hebben we 3 grote kasten en een heel magazijn vol met materialen en spelletjes, maar niks van dit mogen we gebruiken omdat de jongens het zogenaamd vernielen. Ook hangt het erg af van de mentor die die dag aanwezig is, sommige mentoren slaan de kinderen en laten ze niet spelen. Wanneer hun huiswerk af is gaan ze het nog maar een keer overschrijven.
                De jongentjes vervelen zich het grootste gedeelte van de tijd en wat gaan ze dan doen? Vechten, plagen, pesten, treiteren. Ze zijn allemaal vrij agressief omdat ze thuis geen goed voorbeeld hebben gehad. Er zijn jongens die thuis seksueel misbruikt werden, geslagen werden, keihard moesten werken of geen eten krijgen. Ze zitten vol opgekropte woede en verdriet. Meliton bijvoorbeeld, is een jongetje van 10 jaar oud maar ziet er uit als 5. Hij heeft zijn hele leven lang niet genoeg te eten gekregen, heeft een gigantische groeiachterstand en is heel gulzig en bezitterig. Juan Carlos, ook een kleintje, is thuis veel geslagen en getrapt en is ontzettend agressief. Constant zoekt hij ruzie en reageert hij zich af op de andere jongens. In het eerste opzicht denk je dat hij een verschrikkelijk ettertje is, maar de jongen kan er niks aan doen, hij heeft een verleden. Op het moment proberen we hem gedragstraining te geven maar daar is hij alweer de toegang tot ontzegt omdat hij agressief naar een klasgenootje is geweest. De logica hier is ver te zoeken. De mentoren behandelen Juan Carlos als een asociaal, onaangepast misbaksel en dat is juist net wat hij niet nodig heeft. Wanneer ik een op een met hem ben en we oefenen de tafels of iets anders dan is het een zachtaardig, onschuldig en onzeker jongetje wat soms voorzichtig lacht.
                Zo hebben we nog een andere Juan Carlos, 13 jaar oud, heeft 7 zussen en is zelf het kleine broertje. Hij is tevens de enige uit zijn gezin die in een opvang woont. Waarom? Zijn ouders hoeven hem niet omdat zijn handje krom is gegroeid. Hij heef een onwijs complex ontwikkeld en schaamt zich enorm voor zijn kromme handje. Hij probeert het altijd te verstoppen. Juan Carlos is verlegen, op zichzelf en heel zachtaardig. Hij vecht weleens wanneer een ander tegen hem begint maar het zit niet in zijn natuur. De afgelopen dagen was hij ontzettend verdrietig, zijn vader belt hem af en toe en beloofd hem dan dat hij een keer langs zal komen, maar in realiteit komt zijn vader nooit opdagen. Wanneer ik met hem praat merk ik dat hij intelligent is, maar hij gaat niet naar school omdat hij gehandicapt is. Als hij 18 is wil hij werken en in een dorp wonen en wil hij zijn familie opzoeken. Hij blijft trouw aan zijn ouders ondanks dat ze hem in een opvang hebben gestopt en niet om hem geven. Hij is nog te klein om écht te beseffen wat er gaande is, hij blijft hoop houden en wordt keer op keer teleurgesteld.
                En dat zijn slechts 3 verhalen van 3 jongetjes. We hebben er 40, ieder met zijn eigen geschiedenis, zijn eigen problemen en zijn eigen emoties. Het is moeilijk voor deze jongens om samen te leven, maar ook hebben ze wel vriendjes. Toch zou het merendeel het liefst thuis willen wonen maar het is niet mogelijk.  Ik ben het niet eens met hoe het er aan toe gaat op het project, maar feit is, je kunt er niks tegenin brengen. Ik probeer te doen wat ik kan, hun problemen oplossen gaat hem niet worden maar ze aandacht geven, met ze praten, proberen te regelen dat ze iets te spelen hebben is genoeg. Een knuffel, een lach, vragen hoe het gaat, wat hun dromen zijn. Ik heb kunnen regelen dat ik vanaf volgende week elke ochtend van 10:00 tot 11:00 vier jongens tot mijn beschikking heb om een project mee te ondernemen. Dit weekend ga ik veel gekleurd papier en plakband kopen en maandag beginnen we met het versieren van een muur. Ze kunnen figuren, bloemen, personen, woorden, dieren uit het papier knippen en dat plakken we met dubbelzijdig plakband op de muur. Alle muren hier zijn kaal. Ik heb de directie zo ver gekregen om hier mee in te stemmen. Ik zal een foto plaatsen van ons kunstwerk wanneer het af is. 5 uur minder verveling voor deze vier jongens, volgende week en wat extra persoonlijke aandacht. Hopelijk kunnen ze even hun problemen vergeten tijdens het knutselen.