#28 Mama

Mam is overgevlogen voor een kort  weekje, met alle pech van dien. Op Lima ging het direct fout, ze werd opgepikt door de taxiservice van haar hostel. Eenmaal in de taxi is haar ruit van buitenaf ingeslagen en heeft de dief haar handtas gegrepen met alles er in: paspoort, bankpasjes, verzekeringspapieren, ipod, camera, mobiele telefoon etc. Veel gedoe en gezeur, vliegtickets naar Cusco moesten omgeboekt worden, pasjes geblokkeerd, verzekering ingelicht, naar de ambassade voor een noodpaspoort, de hele nacht is er niet geslapen en de volgende dag is mam druk bezig geweest in Lima, was ik druk in Cusco en was pap druk in Nederland met gegevens doorsturen, in contact blijven en alles regelen. Met een dag vertraging kon ze uiteindelijk de volgende dag doorvliegen naar Cusco! Een hele nare ervaring, maar des te meer was ik blij toen ze s’ochtends met een verdwaalde kop het vliegveld van Cusco op liep. Heel hard riep ik ‘Mam!’.

We hadden weinig tijd dus ik heb haar zo veel mogelijk van mijn leven hier proberen te laten zien. De eerste dag hebben we de stad verkend, de vieze markten, de smerige buurtjes, de kleurige mensen en de chaos op straat. Prompt zijn we nog spontaan een steegje ingelopen om een man te betrappen op het massaal slachten van cavia’s. Ze worden vastgehouden bij de kont en worden achterover geflapt in rap tempo zodat hun ruggetje breekt. Zielig om te zien, maar zo is het wel. Vraag me niet hoe, maar daarna zijn we cavia gaan eten!  We zijn langs geweest op mijn project en ik heb de jongens voorgesteld aan mams. In de namiddag besloten we een stukje de bergen in te gaan en de stad even uit.

Mam & Ronald

Kipje wordt uitgekozen voor het middagmaal

Cuy

de 'keuken' 

                Er was te weinig tijd om fatsoenlijk Machu Picchu te bezoeken. Je wilt er gewoon in de ochtend aankomen en als eerste bovenaan de berg staan wanneer er weinig toeristen zijn. Daarna is de magie er af. Wil je dit doen heb je twee volledige dagen nodig en er was al een dag verloren gegaan door de beroving in Lima (weggelaten dat het ook nog eens belachelijk veel kost omdat er een monopolie op de treinen richting Machu Picchu is). Dus hadden we besloten andere plaatsen te bezoeken. We zijn naar Pisac in de heilige vallei geweest, Maroeska mijn huisgenootje is ook mee gegaan en ik ben verwend met leuke souvenirs voor kerst die ik zelf niet zo snel zou kopen. Op de terugweg zijn we uitgestapt bij de llama boerderij en de opvang voor zieke dieren waar ik al eerder ben geweest maar het blijft gewoon super grappig om llama’s te voren en condors zien is ‘lo maximo’! Bij uitstek een van mijn lievelingsdieren.

Elmo was er ook nog

                De dag erop zijn we naar Moray en de salineras in Maras geweest. Moray is een agrarisch laboratorium uit de inca tijd, waar ze groentes en planten verbouwden in verschillende ringen (oftewel op verschillende hoogtes, waardoor er verschillende temperaturen zijn in de ringen afzonderlijk) en experimenteerden met de groei van gewassen onder verschillende omstandigheden. De zoutmijn in Maras is ook een bijzonder gezicht, er komt warm water uit de berg vandaan (en de bron is tot op heden nog niet ontdekt) en door chemicaliën in de berg wordt dit water ontzettend zout. 500 jaar geleden hebben de inca’s bedacht om terrassen aan te leggen waarin het water stil komt te staan en als de zon dan schijnt verdampt het water en blijft er zout achter. De mijnen worden nog altijd gebruikt en er zijn gewoon mensen aan het werk. Naast deze archeologische zaken die we hebben bezocht was het mooiste nog wel het landschap in de omgeving. Donkere bergen, rood zand, agaves en de zon scheen volop. Daar ga je dan met je busje of je taxitje dwars door niemandsland. Ramen open, haren in de wind.

medepassagier in de achterbak

Moray

het dorpje Maras

zoutmijnen bij Maras

                S’avonds is mam nog bij mijn training bij Caporales del Sur wezen kijken. Caporales del Sur is een grote dansgroep in Cusco, bestaande uit ongeveer 70 leden en ze representeren Cusco tijdens de feesten in Puno in februari. Lily, Mauricio en Rodrigo hebben er alle drie gedanst en op die manier ben ik er nu ook ingerold. Het is duur om hier aan mee te doen, de passen zijn verschrikkelijk lastig en zwaar, de examens zijn in januari om te kijken of je goed genoeg bent om in Puno te mogen dansen. Ik zie uitdaging. Tijdens de feesten in Puno zullen we 3 dagen moeten dansen, iedere dag leggen we 8 km af in 6 uur tijd zonder pauzes, we dansen in een hele grote parade (vergelijkbaar met carnaval in Brazilië, maar toch anders). Ik heb besloten het te proberen omdat ik, net als met Salkantay, voel dat dit onwijs zwaar gaat zijn maar er wel een kans is dat het me lukt. En als ik het kan dan mag ik in Puno dansen en Cusco representeren, wat best een grote eer is als buitenlander. Ik leer de passen van de ‘Macha’, oftewel: er zijn enkele meiden die de mannenpassen dansen maar een iets vrouwelijkere versie daarvan. Dat is zijn de Macha’s, de mannenpassen zijn veel en veel zwaarder dan die van de vrouwen omdat we springen, draaien, rennen maar ik voel me niet aangetrokken tot hakken, een kort rokje en een gek hoedje. Caporales del Sur kun je bekijken op youtube.
                Op maandag vertrok mama weer naar huis, naar mijn idee tevreden en blij dat ze langs was geweest ondanks een lullige start in Lima. Ik vond het tof, het is fijn om te weten dat als ik straks naar huis moet er wel iemand is die mijn ‘nieuwe leven’ ook heeft gezien.

Mama, papa, broer en al mijn vrienden en familie: een hele fijne kerst toegewenst en al het beste voor het nieuwe jaar! Mogen jullie veel mooie dromen hebben en de kans krijgen ze te leven.