#25 Filosofisch in Tipon

Familietrip naar Tipon in de heilige vallei + wat reisgedachten op 'filosofisch niveau'

Scheurijzer van Eddy

Vanochtend kwam ik hongerig uit mijn bed en bleek het dat er een mega ontbijt werd klaargemaakt met eieren, salades, speciaal brood en warme chocolademelk. Daarna zijn we wezen road trippen met de familie naar Tipon. We wilden gewoon een dagje eruit, beetje lopen, cultureel geïnteresseerde toerist uithangen, dus we zijn wezen kijken bij een water tempel van de inca’s. Daar hebben we gewoon een beetje relaxed gedaan, rondgehangen, af en toe neer ploffen in het gras. Het is lekker om af en toe even de stad uit te gaan. Ik ben de berg opgeklommen en heb een hele tijd op een rots gezeten en gekeken naar het landschap  Proberen te beseffen waar ik me op de wereld bevind. Er even bij stilstaan dat ik hier misschien wel nooit meer zal komen. 

familiegenootjes delen de rots

                Ik ben nu twee maanden van huis en op dit soort momenten wanneer ik even de tijd neem om na te denken besef ik me hoe het reizen me veranderd. Het feit dat ik me in een compleet andere wereld bevind maar nog steeds op dezelfde planeet ben betekend voor mij dat ik mijn leven kan invullen naar eigen wens. Mensen leven hier zo anders dan in Europa en ook zij zijn gelukkig, mogelijk gelukkiger dan de gemiddelde Europeaan. Er is geen standaard voor hoe je het leven zou moeten leiden, overal in de wereld wordt er anders geleefd. Uiteindelijk weet niemand hoe je het leven zou moeten leiden, iedereen doet maar wat op zijn eigen manier. Ik wil me de rest van mijn leven voelen zoals ik mij hier iedere dag voel: tevreden, gelukkig en verwonderd. Uiteindelijk is de periode die ik hier op aarde doorbreng verwaarloosbaar, een minuscuul moment in tijd en ik ga die benutten en invullen zoals ik dat wil, zodat ik me altijd kan blijven verwonderen en genieten. Dit reizen heeft mijn principes veranderd, de dingen die ik van waarde schat en die dingen die er absoluut niet toe doen. 

uitzicht

uitzicht op Tipon

                Ik denk vaak: ‘wat als ik terug naar huis moet? Wat volgt er?’ Ik weet ook dat er een einde aan deze reis zit en dat ik terug ga naar Nederland, maar het voelt niet alsof ik terug ga naar ‘huis’. Nederland is niet mijn thuis. Ik keer er terug om een kleine selectie dierbare vrienden en familie weer te zien maar daar houd het voor mij op. Voordat ik hieraan begon zei ik nog hardop dat ik zou gaan studeren wanneer ik zou terugkeren. Ik kan nu met zekerheid stellen; dat wordt het voorlopig nog niet. Mijn hoofd staat er niet naar en met tegenzin aan iets beginnen (achterwege gelaten dat ik geen flauw besef heb van wat ik zou willen studeren) omdat ik stiekem tóch de druk voel dat het van me verwacht wordt, daar val ik niet meer voor. Ik heb geen verwachtingen meer van mezelf, ik wil gewoon leven. Studeren lijkt me fantastisch maar dit is niet het moment voor mij, ik heb plannen in mijn hoofd waar mijn hart sneller van gaat kloppen en dat is wat ik zal gaan doen. De angst om te falen is uit de weg.  Wat mij betreft verlies ik al mijn bezittingen (die ik amper heb), het kan me gestolen worden want ik heb mensen waar ik van houd, ervaringen, herinneringen en dromen en meer telt er niet. Er kan niks fout gaan zonder verwachtingen en zonder angst voor fouten.

Dat gezegd, filosofisch op de late avond, hasta la vista, liefs aan iedereen van het thuisfront.

potatohead

Mauricio met zijn voorvader