# 68 Nuevo Amanecer "New Sunrise"

Ik wil graag wat meer gaan schrijven over wat mijn werk precies inhoud en met wat voor zaken ik zoal bezig ben. Om eerlijk te zijn, mijn baan heeft mijn leven overgenomen. Ik werk heel veel uren en maak lange dagen, ik heb weinig mogelijkheid om contact te zoeken met het thuisfront want meestal als ik klaar ben met werken plof ik op bed of zijn er andere interessante dingen gaande in Cusco die ik niet wil missen. Toch is mijn baan het tien dubbel waard. Het werk wat ik doe geeft zo veel voldoening en het is moeilijk in een paar zinnen te omschrijven met wat voor projecten ik precies bezig ben, dus ga ik gewoon wat vaker bloggen over de plekken waar ik kom, de mensen met wie ik werk en de projecten waar we aan werken.

Daarom vandaag Nuevo Amanecer, wat Spaans is voor 'nieuwe zonsopkomst'. Ik leerde dit project kennen toen ik ongeveer 4.5 maand geleden met mijn vriendin Abby mee ging, die toen bij ons in huis woonde. Zij organiseerde een uitwisselingsetentje tussen buitenlanders en de jongens op het project. 

De jongens van Nuevo Amanecer met Abby

Die avond was heel gaaf, ik ging er met gemixte gevoelens heen want een ´afkickkliniek´ klinkt toch niet al te vriendelijk. Dit bleek uiteindelijk slechts een heel verkeerd vooroordeel te zijn geweest en de rede dat ik wél besloot te gaan was omdat Abby altijd onwijs enthousiaste verhalen had over hoe leuk en grappig al die mannen wel niet waren maar ook hoe triest hun leefomgeving eigenlijk is. De avond was super leuk en uiteindelijk hebben we muziek gespeeld en gedanst na gezamenlijk gegeten te hebben.

Mijn eerste avond in Nuevo Amanecer, Mauricio en Joshua op de gitaar en de jongens van Nuevo Amanecer op de drums.

Die avond en Abby´s verhalen hebben wel een indruk op mij achtergelaten. Hoe onwijs aardig en open al die mannen waren over hun achtergrond en hun problemen en hoe bizar hun huidige woonsituatie nu is. Voor een minimum van 14 maanden worden ze `opgesloten` in een onwijs klein huis met een tuin met zo´n 25 mannen. Een boel testosteron in een hokje gepropt en van therapie of rehabilitatie komt weinig terecht. Er is een psychologe aanwezig enkele uren in de ochtend maar die doet eigenlijk niks en daar houd de therapie ook wel op. De rede dat alle jongens daar zo gek waren op Abby was omdat zij als enige werkelijk de moeite nam om het gesprek met ze aan te gaan en ze opbouwende vragen te stellen over hun achtergronden en wat geluk voor hen betekende. Abby staat in hun geheugens gegrift tot op de dag van vandaag ook al is zij al weer terug naar huis.

Toen ik eenmaal voor Máximo Nivel begon te werken kreeg ik de mogelijkheid om met projecten aan de slag te gaan en nieuwe programma´s te starten. Het eerste wat er in mij opkwam was `Nuevo Amanecer´. Maar wat voor verschil kon ik nou eigenlijk maken? Ik kan niet een constante toevoer van psychologen garanderen die de taal vloeiend spreken om met de mannen aan de slag te gaan, het is altijd maar de vraag wat voor mensen besluiten vrijwilligerswerk te doen en zich aan te melden voor onze programma's. Ik besloot om er heen te gaan en met de jongens daar te praten om uit te vinden wat ze nu eigenlijk wilde. Ik presenteerde mezelf als 'de zus van Abby' en werd met open armen ontvangen. 'Hoe gaat het met Abby? Wat doet Abby nu? Vrienden van Abby zijn altijd welkom hier!' Heb een tijd met de mannen gekletst en al heel erg gauw was het duidelijk voor mij: We kunnen ze Engelse lessen aanbieden.

Mannen in Nuevo Amanecer die zo'n beetje rondhangen binnen de 4 muren. De hele dag. Elke dag. 14 maanden lang.

Allemaal waren ze vrij duidelijk in wat ze wilden en wat hen verder kon helpen en dat was Engels leren, wat erg begrijpelijk is. Cusco is vrijwel compleet Spaans sprekend, maar de economie draait op toerisme. Zelfs met de minste kennis van het Engels heeft iemand al zo veel meer kans op een redelijk verdiende baan. Wat mij inspireerde was voornamelijk hoe ze allemaal enthousiast werden over het idee en gemotiveerd waren om wat te leren, hoe geweldig zou het zijn om ze iets te kunnen bieden wat hen afleiding geeft en misschien zelfs het kleinste beetje hoop dat de toekomst er anders uit ziet dan het verleden? Het probleem met verslaafden, drugs verslaafden of alcoholisten dat maakt verder niet uit, is niet de drug zelf. Er is geen jongen in het project die zegt dat hij verslaafd is omdat ie cocaïne zo heerlijk vind, er is altijd een achterliggend probleem waar ze van proberen te vluchten en ze zoeken hun vlucht in alcohol of een drug. Een psycholoog kan ik hen niet bieden maar er zijn voldoende vrijwilligers die hier komen om Engelse les te willen geven.

Dus zo zijn we gestart, het begon met een hele boel vergaderingen tussen het management van Nuevo Amanecer en mij, nu 3 maanden later zijn Cesar (de manager) en ik de dikste maatjes! Ik heb een programma ontwikkeld wat vervolgens aangepast is op het schema van het instituut en 3 Engelse klasjes gestart van allen een uur per dag. Met de eerste vrijwilligers die zich ingeschreven hadden voor het project heb ik gewerkt aan het ontwikkelen van een diagnostische toets om te kijken in hoeverre de niveau's in Engels verschillen en hoe we de groep zouden opdelen. Nu zijn er 2 basis klasjes Engels gaande en 1 klas Intermediair.

Diagnostische toets Engels met Kylie en Katie. 'Maar hoe kunnen we deze toets nou maken, hij is compleet in het Engels?!' Als ze de vragen al niet begrepen in het Engels dan was het duidelijk dat ze in de beginnersklas zouden komen..

Katie en Ronaldo werken gezamenlijk aan een worksheet.

Carlos Enrique aan het blokken met een lolly

Op het moment gaan de klassen onwijs goed en is de derde 'generatie' vrijwilligers aan het lesgeven in het project. Een Britse man uit Londen geeft les nu en hij weigert ook maar een woord Spaans te spreken dus alle jongens moéten wel Engels leren, 'Zwemmen of Verzuipen', naar mijn idee nog altijd de beste tactiek om een taal snel onder de knie te krijgen, zo heb ik zelf Engels geleerd op de middelbare school en spreek ik nu vloeiend Spaans door 3 maanden in Spanje en een jaar in Peru te hebben gewoond. De jongens van de Intermediair groep klaagden in het begin nog over dat het te makkelijk was, maar nu zeggen ze 'De nieuwe leraar laat onze hersens "pijn doen" want hij spreekt alléén maar Engels en ik moet wel in het Engels denken'.

Kylie en Anna geven les

Wanneer ik nu op het project kom heb ik het gevoel dat ik bij vrienden op bezoek ga. Soms ga ik er heen om met Cesar te lunchen, of om bij te kletsen, om te kijken hoe de lessen gaan of dat er nog vragen zijn waar ik ze bij kan helpen. Allemaal begroeten ze me met knuffels en 'hun huis is mijn huis'. Ze zijn allemaal onwijs enthousiast en studeren de hele morgen voor het uurtje Engelse les in de namiddag. Het heeft veel tijd gekost maar het voelt super als ik ze dan aan de slag zie en allemaal keihard moeten lachen als Katie roept 'I like birds' means 'Me gusta pajaro!' ('pajaro' betekend hier ook wel penis). Een van de jongens, Bruno, is nu uit het instituut en is aan het voorbereiden om Ingenieur te worden en begint met lessen aan de universiteit in een maand. Hij woont ook nog eens slechts 1 straat bij me vandaan dus ik heb er een leuke buurman bij nu hij weer thuis woont.

Ook ben ik nu uitwisselingsdiners aan het organiseren maar we maken het iets lastiger voor de mannen. De intermediaire groep is een presentatie aan het voorbereiden (in het Engels) over het instituut en de Engels lessen die ze er krijgen. Ook hebben we een aantal jongens die niet meer in het huis wonen maar allemaal een fijn leven hebben weten op te bouwen nadat ze waren afgekickt uitgenodigd en gevraagd of zij testimonia wilden voordragen over hun ervaringen en hun leven (in het Engels!).Verder zijn onze vrijwilligers ook verplicht zichzelf voor te stellen in het Spaans.

Ondertussen werkte ik nog aan een ander idee om kartonnen dozen te versieren en deze in de vrijwilligershuizen en het kantoor te plaatsen waar reizigers hun kleding kunnen doneren die zij achterlaten. De komende maanden zijn erg koud in Cusco en er zijn veel kinderen, vrouwen en de mannen in Nuevo Amanecer die een extra trui goed kunnen gebruiken tegen de kou. Ik had het er nonchalant over met een van de jongens en nog geen week later hadden ze een doos geregeld, compleet bedekt met kleurtjes! Er hoeven alleen nog wat leuke foto's op en stof aan de binnenkant en klaar issie. Ze waren er heel trots op want ze vonden dat ze echt iets goeds hadden gedaan voor hun medemens! En ik was blij met hun enthousiasme en de paar uurtjes die ze me bespaard hadden.

He Abby, Marlon en Charlotte: Groetjes van William!