#49 Ben ik thuis?

Zoals velen al weten, ik ben weer in Nederland. Zondag middag na een reis van 17 uren kwam ik aan, mijn lieve vrienden stonden me op te wachten op het vliegveld samen met mijn mama en mijn broer. De gehele vlucht heb ik zitten piekeren over van alles en nog wat want met mijn hoofd zat ik nog in het afscheid. De tranen van mijn Peruaanse familie en vrienden daar, de laatste omhelzing van Mauricio. Ik wist niet hoe ik moest reageren wanneer ik mijn vrienden weer zou zien en toen ik ze ook daadwerkelijk zag had ik zo'n dubbel gevoel dat ik maar moest huilen. Ik wilde terug maar ik vond het ook weer fijn om ze allemaal te zien.

          Op het moment ben ik weer 4 dagen in Nederland en wennen gaat niet heel goed. Mijn kamer leek niet meer van mij maar van een ander meisje, omdat er geen bewijs te vinden was van mijn reis terwijl deze mij zo veranderd heeft. Tot half 6 'sochtends heb ik spullen uit Cusco in mijn kamer gezet om me thuis te voelen. Ik ben nog altijd verward want ik zie mijn omgeving maar mijn lichaam lijkt niet aanwezig te zijn en er niet te horen. In mijn hoofd zit ik nog tussen de drukte van Peru, de kleurtjes, de stanken, de mensen, de gekte van de toeterende auto's in de stad. Ik herken alles in Nederland, maar ik kijk er met nieuwe ogen tegenaan en het is niet 'gewoon' meer, want het leven in Peru dat was voor mij gewoon geworden.
          Het voelt ongemakkelijk om wc papier door het toilet te spoelen, zelfs al weet ik dat ons riolering systeem dat aan kan. Het is raar dat ik mijn bord niet hoef af te wassen maar het gewoon in de vaatwasser kan zetten. Onze magnetron wist ik niet meer hoe ik die gebruikte en ook enkele spullen in het huis ben ik vergeten waar ze staan. Het gevoel van mijn fiets was ik ook kwijt, want gisteren voor het eerst de bochten om bij mij thuis de oprit af gingen niet al te best. De snelle chatgesprekken van mijn vriendinnen kan ik niet goed bijhouden, in 10 minuten werden er 117 berichtjes heen en weer getypt en ik zat zwetend op het puntje van mijn stoel. Ik heb zelfs mijn agenda weer tevoorschijn gehaald, want ik heb plotseling afspraken voor halverwege en eind mei.. In de douche voel ik me een aso, zo'n mooie stortdouche hebben we, ik douche nu 1 keer per 2 dagen 5 minuutjes. Mijn huis is net een hotel. De variatie aan voedsel in de koelkast is ook onwijs en het merendeel is geïmporteerd uit landen zoals Peru. Het uitzicht hier is tot de horizon! Door een gebrek aan bergen kun je werkelijk de zon in het gras zien zakken. De wereld om me heen is bruin en grijs, niks geen blauwe, oranje of roze woningen te vinden, bomen hebben nog geen bladeren. Gelukkig zitten we aan het begin van de lente en heb ik al de eerste narcissen en hyacinten gezien.
       Ook vogel komen terug vanuit het zuiden. Gisteren zag ik de eerste grote vogels (ganzen geloof ik) overvliegen terwijl ik op de fiets zat. Die vogels hebben, eigenlijk net als ik, de gehele winter in Zuid Afrika of Zuid Amerika gezeten en zijn nu net als ik terug in het noorden. Zij hebben echter de hele weg op eigen kracht afgelegd en ik heb een beetje dom voor me uit zitten staren in een vliegtuig. Bij mij reist er de vraag: ben ik weer thuis? Nee, dat kan ik niet zeggen, want wat ik nu nog gewend ben is hoe er in Peru geleefd wordt. Maar met wat meer tijd hier kan ik ook hier weer aan wennen. Komen de vogels weer 'thuis'? Nee dat denk ik ook niet. Ik denk dat voor hen het noorden en het zuiden allebei hun thuis is. Dat is wat ik nu ook doe, ik heb twee 'thuizen'. Eentje in Nederland en eentje in Peru.

WOGNUM

CUSCO

#48 Doneren @ Chaska Wasi

6 april hebben we een donatie gemaakt bij het project Chaska Wasi, wat betekend 'het huis van de sterren' in Quechua, samen met Mijn Bestemming Peru. De coördinator die hier in Cusco zit, Marcelo, had gevraagd of mensen hem uit de brand konden helpen omdat hij het in zijn eentje niet zou redden, dus Thies en ik hebben bijgesprongen. Anderen blij maken is altijd een leuk klusje!

#47 Reflectie

10 april 11:00. Dan is het vandaag 10 april, 10 dagen voor vertrek, 10 dagen voor terugkeer. Een vriend stuurde mij een mooi filmpje waarin gezegd wordt dat terugkeren niet bestaat. Dingen zijn veranderd, ik ben anders, niets zal nog hetzelfde zijn. 7 maanden heb ik een dagboek bij gehouden wat onderhand een word-bestand van 52 pagina's in beslag neemt, nog slechts enkele nieuwe verhalen zullen dit gaan aanvullen. En mijn eerste woorden die ik heb geschreven, die ik ook op deze blog heb geplaatst, zijn de mooiste van alles en wat ik toen gezegd heb is waar. Als ik dat nu teruglees en kijk naar de afgelopen 7 maanden, dan kan ik zeggen dat dit de 7 belangrijkste en mooiste maanden van mijn leven zijn geweest.
            1 oktober in het vliegtuig stappen, leek een hele opgave, alleen er heen, alles onbekend. Ik kan het gevoel me nog precies terughalen, een brandend enthousiasme in mijn lichaam. Wat liet ik achter? Voor mijn gevoel niet veel, mijn vrienden en familie zou ik lang niet zien, maar er tegenover stond een nieuwe wereld die ik ging ontdekken, een droom die ik eindelijk zou waarmaken. En dat heb ik gedaan, een droom waargemaakt. In het echt is het nog veel mooier en beter geweest dan ik me ooit had kunnen voorstellen in mijn droom. Ik heb nieuwe familie gevonden, nieuwe vrienden voor het leven gemaakt, mijn hart gedeeld met iemand van de andere kant van de planeet, om erachter te komen dat het past, dat het kan en dat het goed voelt. Al 7 maanden lang ben ik iedere dag bewust gelukkig, gelukkig met mijn ontdekkingen, gelukkig met veranderingen, gelukkig met de keuzes die ik gemaakt heb, vooral gelukkig met mijzelf.
           20 april in het vliegtuig stappen, wordt de grootste opgave die ik tot nu toe zal moeten volbrengen. Om meerdere redenen. Ik moet achterlaten wat ik hier gevonden heb. Ik ga terug keren naar een o zo bekende wereld die niet meer hetzelfde voor mij zal zijn. Ik ga nogmaals, en nog veel harder tegen mijzelf aanlopen dan dat ik al gedaan heb in de afgelopen 7 maanden. Ik zal veel gaan missen. Ik heb dingen gezien en gedaan, die te omschrijven en te vertellen zijn, maar bepaalde gevoelens die ik heb zijn niet te delen. Hoe ik veranderd ben in mijn manier van tegen de wereld en zaken aankijken, dat zit nu in mij en heeft me gevormd. Wat ik bij me houd zijn herinneringen, verhalen, een nieuwe kijk op het leven, nieuwe dromen om te verwezenlijken en dat is wat mij gelukkig maakt. Graag lees en deel ik nog een keer mijn aller eerste woorden, vlak voor ik vertrok, die mij aan het huilen kunnen maken.

30 september 20:37. Mijn laatste gedachten op Hollandse bodem. Dus hier zit ik nu achter mijn computer. Naast me staat mijn backpack van slechts 18 kilo die toch echt wel zwaar is, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik de afgelopen 3 maanden de sportschool heb ontweken. Morgen vlieg ik 10558.72 kilometer van huis. Ik vraag me af waar ik in vredesnaam aan begonnen ben, het is overweldigend. De hoeveelheid voorbereiding die er in is gegaan, de kosten die er aan vast zitten, de mensen waar ik de afgelopen week afscheid van heb genomen. Ik vraag me af wat ik mee zal gaan maken en als wat voor mens ik zal terugkeren. Ik kan me geen voorstelling maken van hoe ik tegen de wereld aan zal kijken over 6 maanden. Het enige waar ik zeker van ben is dat de wereld zoals ik die nú ken nog slechts 27 uur zal 'bestaan' en daarna stap ik op Peruviaanse bodem en zal alles veranderen. Dit plan spookt al sinds mijn 13e door mijn hoofd, over 2 weken wordt ik 19. Hoe snel zijn de afgelopen 6 jaar voorbij gevlogen? Hoe snel zullen de komende 6 maanden voorbij vliegen? Wat ik morgen ga doen is het juiste, het is wat ik het aller liefste zou doen op dit moment en m'n hart staat in brand als ik er aan denk. Het klopt letterlijk sneller dan normaal en ik ben er nog niet eens. Ik ga proberen dit gevoel vast te houden en te genieten van elke seconde die ik zal meemaken. Het gaat echt gebeuren. Ik ga dit doen. Bring it on.

1 oktober 2012

6 april 2013

#46 Zapallo

Vandaag eten we weer zapallo .. pomoenmoesje. Dat was mijn dag.

#45 laatste maanden Cusco

slaap hondje slaap