#61 Nog 8 dagen

Wat een groot deel van mijn leven inneemt sinds 2 jaar en wat ik moeilijk kan uitleggen en delen met het thuisfront is dansen in La Fiesta de la Candelaria. Iedere avond - twee maanden lang - soms wel tot half 12 s'avonds trainen, tot m'n longen aanvoelen alsof ik keihard heb gerend in de vrieskou. Acclimatiseren, conditie verbeteren, stijl verbeteren, passen oefenen, schreeuwen en zingen, allemaal voor die 3 dagen in Puno in februari.


Waarom hou ik er zo van om in La Candelaria te dansen? Lastig uit te leggen, maar voor mij is het iets wat Peru máákt als land, de dansen. Je hebt echt geen idee hoe de mensen hier zich aan hun religieuze kalenders vastklampen, iedere dag is er wel een of andere heilige en dan worden in een wijk alle toeters en bellen uit de kast getrokken, verschijnen de dansers die al maanden aan het oefenen zijn en vormt zich een parade op straat. Een gedragen Mariabeeld gevolgd door een luidruchtige fanfare met vuurwerk in de straat is dagelijkse kost, mensen komen uit hun huizen, staan in de portieken en aanschouwen alles. Peruanen houden er van, op de grotere feestdagen en bij de grotere parades komen ze als een hele zwerm bijen bij elkaar om te kijken naar de dansers, de fanfares en om te drinken, te eten en te dansen. De parades, het dansen voor de heiligen is zo verweven met de cultuur en de mensen, het hele land gaat er in op.

Voor mij, als danseres en als buitenlander, is het zo bijzonder en emotioneel om het van zo dicht bij mee te mogen maken. Om te zien hoe toegewijd mijn teamleden zijn, hoe veel emotie, passie, enthousiasme ze uitten om voor de maagd Maria te mogen dansen. De eenheid die we vormen, allemaal gelijk, met zijn honderden zingend, schreeuwend en dansend, als ik in mijn groep dans dan gaat er een vuurtje in mijn borst branden waardoor ik hoger spring, harder zing en breder lach. La Candelaria is niet gewoon een feestje, het is niet een show, het is iets emotioneels, wat diep in hen zit bij de mensen en dat voel ik wanneer ik in mijn groep dans. Ik dans niet voor mijzelf, ik dans voor de persoon naast mij, voor het leven wat een feestje is, voor Peru en al haar inwoners, het land waar ik nog altijd gek op ben en wat me elke dag weer verbaasd en verwonderd. En die pijn in mijn longen en spieren is als een uitdaging en een overwinning.

De laatste loodjes voor het festival. Nog 8 dagen trainen en dan mogen we naar Puno om ons bij de andere 40.000 dansers te voegen die al maanden aan het trainen zijn. Om ons plezier te kunnen delen met de miljoenen mensen die vanuit heel Zuid Amerika komen. Begrijp je het een beetje?