#2 Arroz con horno

Een verslag van mijn tijd in Spanje, waar ik anderhalve maand op Camping Villa de Viver heb gewerkt.


Om mijn reis te financieren moest er natuurlijk geld in de kas komen. Met pijn in mijn hart heb ik mijn eeuwige krantenwijken opgezegd en heb me gestort op het solliciteren naar iets wat meer uitdagend is. Na 20 keer te zijn afgewezen bij cafés/restaurants/hotels in Hoorn besloot ik te gaan zoeken naar baantjes in het buitenland. Dit stond me zowiezo meer aan dan mijn complete zomer spenderen in het o zo zonnige Holland. Op google typte ik erg random 'camping spain' in, met in mijn achterhoofd dat ik hier misschien al wat basiskennis Spaans zou kunnen opdoen voor mijn reis. Uiteindelijk heb ik Ana & Eduard, eigenaren van Camping Villa de Viver, een e-mail gestuurd en mijn plannen uitgelegd. Hadden zij toevallig nog een werknemer nodig? En jawel, ze wilden me graag ontvangen. Dus zo vloog ik 16 juli naar Valencia om bij hen op de camping in Viver te komen werken voor 6 weken.

De camping is werkelijk een paradijs. Ik ben niet betaald om hier nu reclame te gaan maken, maar echt, ik ben nog nooit op zo'n plek geweest. De mensen zijn lief, Ana & Eduard zijn hartverwarmende mensen, harde werkers met veel 'backbone' en hun kinderen Matthijs (15) en Sara (16) zijn een stel monsters maar fantastisch gezelschap geweest voor mij. Matthijs heeft een groot boevenimago en terroriseerde hier voornamelijk zijn ouders en de rest van de camping mee. Na een nacht met hem een hangmat te hebben gedeeld ben ik wel meer over zijn praktijkjes te weten gekomen maar ik heb hem ook leren kennen als iemand met een groot hart. Sara is net als Matthijs ook een flinke rebel en op zijn zachts gezegd prettig gestoord en een mafkees. Ze heeft me een dag meegenomen met de trein naar Valencia en me deze stad laten zien, wat een aanrader is!

Sara in Valencia, mijn schaarse 40 kodak foto's aan het verspillen

Matthijs op z'n moto

De camping ligt een vallei verder van het dichtstbijzijnde dorp Viver. Na een slingerweg van 3.8 km langs de geitenboerderij van Lucia (keuken/barhulp op de camping) en een aantal illegale huizen kwam je dan eindelijk bij de camping. De camping is gewoon, mooi. Er staan veel bomen, er is heel veel ruimte en er zijn verschillende terrassen omdat de camping op een berghelling is gelegen. Het laagste gedeelte van de camping is omheind met een hek en vanaf daar kijk je de vallei in en tegen de bergen aan de overkant. Het was er droog, want er was al 9 maanden geen regen gevallen en helaas stond de río Palancia (de rivier die onder de camping liep) droog. Ook waren er vlak voor mijn aankomst bosbranden geweest, gelukkig hadden die de camping niet bereikt maar ze waren tot aan Terésa gekomen, een dorp vlakbij. Om een sfeerimpressie te geven; er heerste rust, de gasten stonden midden in de natuur. De camping doet huiselijk en intiem aan, overdag hingen mensen in het zwembad, bij de pingpong tafel, op het terras. Hier en daar speelde een verdwaald persoon gitaar, opvallend veel mensen brachten hangmatten mee en 3 keer per week konden de gasten met ons mee-eten. Dan kookte Eduard in zijn achtertuin waar hij 4 gigantische ovens had voor alle gasten die zich hadden aangemeld. Vaak kwamen ze dan samen aan lange tafels te zitten en smulden ze van paëlla, fidegua fruta de mer en arroz al horno. Dit laatste ben ik tot op mijn thuiskomst mee gepest door Sara, omdat ik wekenlang arroz 'con' horno (rijst mét oven) ipv arroz al horno (rijst uit de oven) heb gezegd.

Ingang van de camping

s'avonds op het terras

Stefan speelt flamengo

Ik in de bar

Mijn taken op de camping waren voornamelijk in de bar staan, serveren, helpen in de keuken, hier en daar een toiletgebouw schoonmaken, mee boodschappen halen (een dagtaak is dat, voor een hele camping) af en toe eens de was doen, kleine klusjes en iedere ochtend het terras vegen en dweilen tot de afdrukken van de bezem en dweil in je hand stonden. Gelukkig had ik Nela, de schoonmaakhulp, om de recente leuke jongens op de camping, 'chicos calientes' (foute vertaling voor 'hete jongens') mee te bespreken en Tino, die het terrein onderhield en die ons iedere ochtend voorzag van een portie Bob Marley, Anita Franklin en Michael Jackson van zijn crappy mobieltje terwijl hij fluitend het zwembad stofzuigde (jaja, een zwembadstofzuiger bestaat echt!). Matthijs kwam standaard een kwartier te laat met zijn slaaphoofd aankakken en begon dan als een samurai met zijn dweil rond te zwaaien. S'middags als ik bardienst had kwam Lucia mij op drukke dagen aflossen zodat ik even siësta kon houden. Vaak bleef ik gewoon bij haar om met haar te praten over de campinggasten en al haar vragen over Nederland te beantwoorden. Dankzij Lucia is mijn Spaans onwijs verbeterd. Ze is  lief en heel duidelijk in haar uitleg (overigens ook in het Spaans). Mijn eerste prestatie in het Spaans was om een Spaanse familie met 3 volwassenen en 3 kinderen een hele avond te bedienen zonder dat ze doorhadden dat ik uit Nederland kwam! Toen Nela hen daar even later lachend op wees, werd ik prompt behandeld als een klein kind. Hevig gebarend met hun vingers een vierkantje tekenend in de lucht vroegen ze 'LA. CUENTA.' (de rekening).

Ana, Nela en Lucia met Arroz CON horno

Viver is een van de vele kleine dorpen in de omgeving, een leuk dorp en hoe langer ik er was hoe meer ik ontdekte dat iedereen elkaar in het dorp kent en je als kind dus niet 'even stiekem dit of dat' kunt uitvoeren. Want geloof me, de loodgieter verteld het je ouders! In de maand augustus waren er vele feesten en wat hier dan bij komt kijken zijn stierenvechten en een openlucht disco. De eerste keer dat ik bij de Toros Embolados ben wezen kijken was in Jérica. De stier wordt vrijgelaten uit een vrachtwagen of kist en moet worden vastgebonden aan een paal. Er worden bolletjes op zijn horens bevestigd die in brand worden gestoken en de laatste man moet het touw doorsnijden waardoor de stier vrijkomt. Vervolgens kan iedereen uit het publiek meedoen, je mag het veld oprennen en de stier uitlokken maar het beest fysiek verwonden is niet toegestaan. Het is dus meer stiertje pesten dan stierenvechten. Natuurlijk stond Matthijs voorraan. Hoewel ik er eerst tegen op zag moet ik eerlijk toegeven dat het een kick geeft, het is onwijs spannend als er een stier met brandende horens op je af stormt. De tweede keer ben ik in Viver wezen kijken, hier had de stier zichzelf verwond in de kist nog voordat hij het veld op kwam. Zijn neus was gebroken en zodra hij vrijgelaten werd rende hij de straten van de stad in. Een uur later was hij gevangen en werd hij op sleeptouw weer in de vrachtwagen gestopt. De stier overleed aan zijn verwonding. In Spanje wordt er anders met dieren omgegaan dan hoe wij dat in Nederland doen. Ondanks dit alles is het spektakel van deze feesten bijzonder om mee te maken, de mensenmassa die erop af komt, het hele dorp leeft hier naar toe. Voor de jeugd draait alles echter om de disco erna, discomóvil op zn Spaans. Hier ben ik ook twee keer geweest, waarbij het de ene keer een mega flop was en ik samen met Merel en Jim, vrienden van Sara en Matthijs, tussen de bejaarden stond te dansen en de tweede keer was het minder teleurstellend. De jeugd komt pas rond 4 à 5 uur s'nachts opdagen, die 'chillen' eerst in de straten of in hun gemeenschappelijke garages met hun Peñas. Een Peña is een vriendengroep die op de basisschool vormt en hun hele leven bij elkaar blijft. Tijdens feestdagen wordt iedereen van de Peña aanwezig verwacht (correct me if i'm wrong).

El toro embolado in Jérica

De bolletjes worden in brand gezet

S'avonds als het wat rustiger was op het terras, voornamelijk in de laatste twee weken, had ik tijd om ook regelmatig aan te schuiven en wat mee te drinken met campinggasten. De gesprekken eindigden vaak pas rond 3 uur s'nachts, met s'ochtends het terras vegen in het vooruitzicht. Zo heb ik Lex en Angela leren kennen, een gek lief stel uit Den Haag, vrienden van Ana & Eduard en geobsedeerd door eten koken. Hoewel ik wist dat Lex, alias Sexy Flexy Lexy (vanwege zijn elegante duikkunsten in het zwembad) een beetje gek in zijn hoofd was ben ik tot op heden nog niet bekomen van de schok toen ik zijn tepelpiercing ontdekte! Om even later het nog meer schokkende geheim van Angela te ontrafelen! Laat ik daar maar niet verder op ingaan want ik moet volgende vrijdag nog bij ze logeren. Ook heb ik familie Fernandez leren kennen: Pedro is duits-spaans, Nicki is engels, en de kinderen Dylan (6) en Hanna (11) zijn dus duits-spaans-engels. Ze horen bij het interieur van de camping omdat ze als sinds het eerste jaar altijd 5 weken op de camping staan. Pedro's hoofd barst van de weetjes en feitjes, kan maar liefst 1 minuut balanceren op een koord en hij speelde s'avonds vaak op zijn gitaar. Op een avond in een bar in Viver met Lex en Pedro hebben ze me een cursus in flirten gegeven door het zelf even voor te doen op de barmeisjes, wat resulteerde in dat we de rest van de tijd flink door ze werden genegeerd. Naar Nicki is een cocktail vernoemd in de bar en ze is ontzettend enthousiast als er iets spannends gaat gebeuren. Zo had ze ons ontdekt toen we met een groepje een nachtelijke duik maakten in het zwembad en al gauw lag Nicki er ook bij. Dylan en Hanna zijn schatjes, Hanna is goedgebekt en spreekt 4 talen vloeiend + een beetje Nederlands. Dylan is erg zelfstandig maar houd van knuffelen en knutselde armandjes van touw en Nestea blikjes voor me. Op mijn laatste avond had Pedro twee nummers voor me op zijn gitaar geoefend en de hele familie Fernandez zong voor me.

Sexy Flexy Lexy's famous dive

Lex en Angie

'campingrecord op het koord', Pedro nadat hij deze gevestigd heeft met 1 minuut

Nicki enjoyin' the good life

Ook heb ik Ron & Mary leren kennen, met hun kinderen Merel (16) en Jim (14). Ron & Mary hebben me veel verteld over Guatemala omdat zij daar zelf regelmatig komen, Merel en Jim zijn daar vandaan geadopteerd. Merel was mijn stapmaatje en Jim is een hilarische jongen, altijd positief en een meester in het dansen van 'the Dougie'. Door hem en Matthijs werd de camping flink onveilig gemaakt, ze liepen rond met een luchtbugs en het 'wereldkampioenschap zwembadworstelen' werd door deze twee gehouden alhoewel het naar mijn mening meer leek op het paringsgedrag van de zeekoeien (no offence boys!).

zwembadworstelen! of toch ..

Paringsgedrag??? 

Jimmy, Hanna, Dylan en ik

Na 6 weken van hard werken, wat eigenlijk niet als werk aanvoelde maar meer alsof ik gewoon mijn steentje bijdroeg aan het draaiend houden van de camping, was het tijd om weer naar huis te gaan met rugzak vol verhalen, ervaringen, avonturen, nieuwe vrienden en een Spaanse kalebas (souvenir van Lucia). Ik ben Ana en Eduard onwijs dankbaar dat ze mij hebben gekozen voor deze job, ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn geweest als ik dit niet had gedaan. Ik heb veel nieuwe indrukken opgedaan die me een frisse kijk op het leven hebben gegeven en ik ben klaar voor mijn volgend avontuur. Lieve mensen, bedankt voor deze leuke tijd, Hasta Luego!



Besos Medy

ik, Sara en Merel