Morgen ga ik weer naar Peru, of eigenlijk vandaag nog, want het is 2 uur s'nachts. De 8 maanden tussen mijn terugkomst en mijn aankomend vertrek zijn eigenlijk een onsamenhangende warboel, en nog wel het meest voor mijzelf denk ik zo.
Er is nog geen 10% van wat ik heb gedaan te omvatten in woorden en het is goed dat ik voor mijzelf zo veel mogelijk een dagboek bij houd om maar neer te pennen wat ik meemaak want ik ben zelf ook de draad wel eens flink kwijt. Dit keer moet ik toegeven: ik heb me te veel op de hals gehaald en het is me niet geheel stressloos af gegaan. Ik heb 3 jaar in 8 maanden gepropt en het leek slechts 2 weken te duren. Ik ben echt door het leven gevlogen, mijn hemel. Mijn doelstelling was: "schuld afbetalen, geld sparen, rijbewijs halen en voor kerstmis terug naar Peru". Ik heb onwijs in de stress gezeten over van alles en nog wat en het is voor mij op dit moment totaal niet te bevatten dat ik misschien wel heel trots op mezelf mag zijn, dat ik het werkelijk geflikt heb en morgen zorgeloos mijn plaats kan nemen op een vliegtuigstoel om me weer naar mijn (tot nu toe) lievelingsplek op aarde te begeven.
Wat heb ik nou eigenlijk precies uitgevoerd en voor mekaar gebokst de afgelopen 8 maanden? Ik heb de schuld bij mijn ouders afgelost, mijn rijbewijs in 1,5 maand en op de laatste nip gehaald, genoeg gespaard om weer terug te kunnen voor een minimum van 12 weken, genoeg gespaard om dit jaar het carnaval weer te kunnen betalen en mee te dansen, 4,5 maand 50 á 70 uur per week gewerkt en 1,5 maand parttime, duidelijkheid heb over wat ik wil gaan studeren (ooit), beter leren koken dan ooit, ik kan nu wel degelijk meer dan een ei bakken, sporadisch bij mijn vriendinnen in Amsterdam heb gewoond, ongeveer 25 boeken heb verslonden, mijn maatjes in Nederland teruggezien en nieuwe vrienden er bij gekregen, Nederland/Europa hebben her ontdekt, een stuk of 60 sterren hemels gezien, ik heb zo zo zo veel geleerd over allerlei verschillende keukens, de keuken van de Berghut, de keuken van Les Fruits Du Passau, de keuken van Hotels van Oranje, de keuken van congrescentrum Leeuwenhorst, de keukens in de Amsterdam Arena, de geïmproviseerde keukens van Hutten, Grand Catering, een glimp heb mogen opvangen van bizarre jet-set feesten, geleerd over voedselverspilling, hoe alles groeit en bloeit, 3 maanden in het prachtige, kiwi-kleurige landschap van Oostenrijk in de bergen heb kunnen zijn, 1.5 maand heb kunnen genieten van het platteland van Frankrijk en de fruitgaarden. Dat werk zo verrijkend kon zijn, laat ik het erop houden dat het niet allemaal even goed verdiende maar dat ik nooit zo veel had kunnen leren zittend achter een kassa of stapelend in een magazijn, bijvoorbeeld.
Maar ik ben nog nergens uit, uiteindelijk is het mentaal best wel heftig geweest allemaal. De cultuurschok van Peru terug naar Europa is nog altijd niet gepasseerd en het heeft me opgezadeld met zo onwijs veel vragen over het leven, over de planeet en over mijzelf. Op het moment is terug gaan naar Peru voor mij het belangrijkste omdat ik in mijn hoofd op zoek ben naar rust en die kan ik hier niet vinden. Ik heb Peru niet kunnen afsluiten, nooit, het is iedere dag prominent aanwezig in mijn hoofd. Ik ga terug met hele dubbele gevoelens, ik heb mijn vrienden en familie in Nederland zo veel meer leren waarderen dat het dit keer veel moeilijker is om bij ze weg te gaan, daar en tegen heb ik onwijs fijne lieve vrienden, familie en een hondje in Peru die ik na 8 maanden eindelijk weer zal zien. Ik heb de mooie kanten aan Nederland en Europa ontdekt en kan daar nu ook van genieten, maar de schoonheid van Peru steekt met kop en schouders ver boven dat alles uit.
Het enge aan teruggaan is de tweede indruk, heb ik mijn reis misschien beleefd door een roze bril? Peru is toen als mijn thuis gaan voelen maar zal dat het een tweede keer ook nog zijn? Voor mij is dat beangstigend want in Nederland zit ik ook al niet lekker in mijn vel en voel ik me niet thuis, ondanks alle lieve vrienden en familie. Ik wil zeker niet zeggen dat ik op zoek ben naar een vaste plek op de planeet om te wonen maar me ergens prettig, op mijn gemak en 'thuis' kunnen voelen dat is wat ik op dit moment graag zou willen zodat er wat meer rust in mijn hoofd is en ruimte om na te denken over andere zaken.
Zoals Anja, de wereldreis deskundige, mij verteld heeft en wat naar mijn idee ook de juiste insteek en het beste advies is: "verwacht helemaal niks, dan kan het alleen maar meevallen". En dat is wat ik ga proberen, niks verwachten. Ik heb er voornamelijk gewoon heel veel zin in ook al is het heel heel erg spannend. Want het komt toch wel goed, dat weet ik zeker, omdat ik mezelf mee neem en daar heb ik op leren te vertrouwen.
